Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. II SA/Ol 94/19

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2019 r. sprawy ze skargi Dyrektora na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie pozwolenia na budowę 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; 2/ zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego Dyrektora kwotę 980 zł (słownie: dziewięćset osiemdziesiąt złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 19 lipca 2017 r. Starosta "[...]" (dalej jako: "organ pierwszej instancji") zatwierdził projekt budowlany i udzielił "[...]" (dalej jako: "inwestorzy") pozwolenia na budowę "[...]".

Następnie, postanowieniem z dnia 20 lipca 2018 r. organ pierwszej instancji wznowił, na wniosek Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w "[...]" (dalej jako: "skarżący"), postępowanie w sprawie zakończonej powyższą decyzją. Organ pierwszej instancji uznał bowiem, że skarżący jest stroną tego postępowania, lecz bez własnej winy nie brał udziału w postępowaniu zakończonym ostateczną decyzją

z dnia 19 lipca 2017 r.

Decyzją z dnia 10 sierpnia 2018 r. organ pierwszej instancji, działając na podstawie art. 151 § 2 i art. 146 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096), dalej jako "k.p.a.", stwierdził, że decyzja z dnia 19 lipca 2017 r. została wydana z naruszeniem prawa, polegającym na nie uznaniu skarżącego za stronę postępowania, lecz odmówił jej uchylenia stosownie do art. 146 § 2 k.p.a.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podał, że zgodnie z decyzją Wójta Gminy "[...]" o warunkach zabudowy z dnia 18 maja 2016 r. obsługa komunikacyjna planowanej inwestycji będzie odbywała się przez zjazd indywidualny z drogi krajowej nr "[...]" do działki nr "[...]", przebudowany do parametrów zjazdu publicznego, zgodnie z warunkami technicznymi dla zjazdów publicznych. Dodał, że na mocy z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2068) przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika działki przyległej do drogi, na którą zlokalizowany jest zjazd. Ponadto, przebudowa zjazdu nastąpi na etapie uzyskiwania pozwolenia na budowę lub zgłoszenia robót budowlanych inwestycji na działce inwestorów. Starosta stwierdził, że lokalizacja inwestycji i wskazany sposób obsługi komunikacyjnej świadczą o posiadaniu przez skarżącego interesu prawnego w przedmiotowym postępowaniu, gdyż jako zarządca drogi krajowej nr "[...]" winien posiadać przymiot strony w postępowaniu zakończonym przedmiotową decyzją. Interes prawny skarżącego uzasadniają także uprawnienia, jakie posiada zarządca drogi na podstawie art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, wynikające z obowiązków, obciążających inwestora inwestycji niedrogowej. Uwzględniając powyższe stwierdził, że decyzja z dnia 19 lipca 2017 r. została wydana z naruszeniem prawa, gdyż nie uznano skarżącego za stronę przedmiotowego postępowania. Jednocześnie organ pierwszej instancji zaznaczył, że w ramach przedmiotowej inwestycji nie przewidziano wykonywania jakichkolwiek robót budowlanych na terenach będących w zarządzie skarżącego. Inwestor nie musi legitymować się zgodą skarżącego na wejście z robotami w pas drogi krajowej. Zarządca drogi krajowej nr "[...]" posiada przymiot strony z uwagi na posiadanie interesu prawnego przy powyższej inwestycji, nie zaś z uwagi na naruszenie prawa własności. Wobec powyższego dokumentacja projektowa przedmiotowej inwestycji, a także wniosek o pozwolenie na budowę i oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane są kompletne, zatem fakt posiadania interesu prawnego przez skarżącego nie zmieniłby istoty decyzji o pozwoleniu na budowę. W związku z powyższym, w wyniku wznowienia postępowania, mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.