Wyrok WSA w Lublinie z dnia 21 lutego 2019 r., sygn. II SAB/Lu 159/18

Przewlekłość postępowania

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędziowie Asesor sądowy Jerzy Parchomiuk (sprawozdawca), Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Protokolant Sekretarz sądowy Agata Jakimiuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 lutego 2019 r. sprawy ze skargi M. G. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Starostę w przedmiocie wyrażenia zgody na zalesienie gruntów I. stwierdza, że Starosta dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania w przedmiocie wniosku skarżącego z dnia 16 maja 1998 r. o wyrażenie zgody na zalesienie gruntów rolnych w zakresie dotyczącym działek nr [...]i [...]; II. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Starosty do załatwienia sprawy z wniosku skarżącego z dnia 16 maja 1998 r. o wyrażenie zgody na zalesienie gruntów rolnych w zakresie dotyczącym działek nr [...] i [...]; IV. wymierza Staroście grzywnę w kwocie 2000 zł (dwa tysiące złotych); V. przyznaje od Starosty na rzecz M. G. sumę pieniężną w wysokości 1000 zł (jeden tysiąc złotych); VI. zasądza od Starosty na rzecz M. G. kwotę 100 zł (sto złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Pismem z [...] października 2018 r. M. G. (dalej jako skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Starostę w sprawie wniosku skarżącego z [...] maja 1998 r. o wyrażenie zgody na przeznaczenie do zalesienia gruntów nienadających się do produkcji rolnej w części dotyczących działek nr [...]

W ocenie skarżącego przewlekłość postępowania Starosty wynika z ciągłego wydawania w sposób zamierzony kolejno następujących po sobie oczywiście wadliwych decyzji (jak do tej pory w ilości bez mała 20) w miarę ich uchylania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze lub sąd administracyjny, w celu uzyskania możliwości ponownego rozstrzygania tej sprawy, aby w ten sposób utrzymywać sprawę w stanie permanentnego rozpatrywania i dzięki temu odwlec termin jej załatwienia w nieskończoność. Ponadto skarżący zarzucił Staroście uporczywe ignorowanie wiążących ocen prawnych i wskazań co do rozstrzygnięcia sprawy zawartych w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, jakie zostały wydane w sprawie.