Wyrok WSA w Kielcach z dnia 20 grudnia 2018 r., sygn. II SA/Ke 718/18

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Detka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędzia WSA Beata Ziomek, Protokolant Starszy inspektor sądowy Sebastian Styczeń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2018 r. sprawy ze skargi C. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. znak: [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji.

Uzasadnienie

II SA/Ke 718/18

UZASADNIENIE

Decyzją z [...] r., znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. po rozpatrzeniu odwołania C. D., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 2 k.p.a., utrzymało w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Burmistrza Wójta Gminy I. z 11 lipca 2018 r. orzekającą o odmowie przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej wnioskowanego na W. D.

W uzasadnieniu SKO wskazało, że w odwołaniu od ww. decyzji organu I instancji skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych bez uwzględnienia okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo o świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki. Zarzuciła też naruszenie art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy poprzez przyjęcie, że okoliczność pobierania przez skarżącą zasiłku dla opiekuna stanowi kryterium negatywne dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a w konsekwencji błędne uznanie, że fakt uzyskania i pobierania przez skarżącą zasiłku dla opiekuna ma istotne znaczenie dla oceny jej wniosku, a także całkowite oderwanie od tego przepisu, a co za tym idzie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, od wyroku TK z 21 października 2014 r. Pozostałe zarzuty dotyczyły naruszenia art. 7, art. 190 ust. Konstytucji RP i art. 6 k.p.a.