Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. I SA/Gl 793/18

Interpretacje podatkowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek (spr.), Sędziowie WSA Wojciech Gapiński, Krzysztof Kandut, Protokolant Katarzyna Czabaj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2018 r. sprawy ze skargi A S.A. w K. na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżoną interpretację, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną interpretacją indywidualną z dnia [...] nr [...] Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, działając na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm., dalej jako "O.p."), stwierdził, że stanowisko A S.A. w K. (dalej jako "Spółka" lub "wnioskodawca") zawarte we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu ustalania przychodów i kosztów podatkowych z tytułu zawierania wskazanych we wniosku umów faktoringowych - jest nieprawidłowe.

We wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm.; dalej: "u.p.d.o.p."), podlegającym obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca prowadzi szeroko pojętą działalność w zakresie obsługi wierzytelności, w ramach której głównym obszarem działalności jest świadczenie usług faktoringowych. Faktoring zaliczany jest do grupy umów nienazwanych, których dopuszczalność zawierania wynika z ogólnej zasady swobody stosunków umownych, wyrażonej w art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm. - dalej: "k.c."). Umowa o świadczenie usług faktoringowych polega na nabywaniu przez wnioskodawcę wierzytelności pieniężnych o odroczonym terminie płatności przysługujących klientowi wnioskodawcy wobec podmiotów trzecich oraz wykonywaniu czynności typowych dla usługi faktoringu, takich jak: prowadzenie kont rozliczeniowych odbiorców, monitoring spływu wierzytelności i ich egzekwowanie. Wierzytelności są nabywane z chwilą ich powstania, a termin ich zapłaty jeszcze nie upłynął. Wnioskodawca wypłaca klientowi kwotę stanowiącą z reguły 70-90% wartości faktury pomniejszoną o wynagrodzenie wnioskodawcy. W chwili spływu wierzytelności, które wnioskodawca przyjmuje w imieniu klienta, wnioskodawca zarachowuje uzyskane kwoty na pokrycie wcześniej udzielonego finansowania i swoich wynagrodzeń ustalonych w umowie faktoringu oraz oddaje klientowi pozostałą część wartości faktury. Na wynagrodzenie wnioskodawcy składają się: prowizja podstawowa, prowizja dodatkowa, prowizja windykacyjna, odsetki i inne opłaty.