Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. II SA/Bd 1039/18

Dnia 28 listopada 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Jarosław Wichrowski Sędziowie: sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) sędzia WSA Anna Klotz Protokolant: asystent sędziego Magdalena Gadecka-Kauczor po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2018 roku sprawy ze skargi I. K. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2017r. I. K. (skarżąca) zwróciła się do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o potwierdzenie statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych z tytułu działalności w Klubie Inteligencji Katolickiej w T. m.in. w okresie stanu wojennego, gdzie w okresie od [...] października 1980r. do [...] grudnia 1981r. zatrudniona była na stanowisku kierownika kancelarii, i w tym czasie angażowała się w działalność NSZZ "Solidarność". W związku z zawieszeniem działalności KIK-u w T. w stanie wojennym skarżąca pozostawała do dyspozycji zarządu komisarycznego, gdzie świadczyła niewolniczą pracę. Do wniosku dołączyła kserokopię świadectwa pracy dotyczącego zatrudnienia w zawieszonym KIK-u w T. w okresie od [...] października 1980 do [...] stycznia 1983r. Podniosła, że ZUS odrzucił to świadectwo pracy i okres po 13.12.1989r. nie został uwzględniony przy obliczeniu emerytury, co potwierdził wyrok sądu.

Decyzją z dnia [...] marca 2018r. nr [...], Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, na podstawie art. 5 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ustawy z dnia 20 marca 2015r. o działaczach opozycji antykomunistycznej oraz osobach represjonowanych z powodów politycznych (Dz.U. z 2015r., poz. 693 ze zm. - dalej "ustawa") odmówił I. K. potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej oraz osoby represjonowanej z powodów politycznych. W uzasadnieniu organ wskazał, że w okresie do dnia zawieszenia działalności KIK w T. stanowił w pełni legalne stowarzyszenie, zaś jego członkowie za prowadzenie działalności zgodnej z celami statutowymi klubu nie mogli zostać pociągnięci do odpowiedzialności karnej - działalność prowadzona w ramach KIK-u lub świadczenie na jego rzecz pracy nie może stanowić podstawy potwierdzenia statusu skarżącej jako działacza opozycji antykomunistycznej. Organ stwierdził, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, iż skarżąca prowadziła jakąkolwiek działalność opozycyjną, niezgodną z przepisami ówczesnego prawa, ani podlegała represjom w rozumieniu art. 3 ustawy. Okoliczność, że po wprowadzeniu stanu wojennego skarżąca poddana była inwigilacji, co wynika z informacji Instytutu Pamięci Narodowej, nie jest powiązana przyczynowo z jej intencjonalnym udziałem w skonkretyzowanym wystąpieniu wolnościowym w rozumieniu ustawy z dnia 24 stycznia 1991r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego oraz ustawy z dnia 7 maja 2009r. o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystąpień wolnościowych w latach 1956-1989. Jak wskazał organ, zastosowanie wobec pracowników KIK-u określonych represji było wynikiem w dużej mierze niezależnego charakteru organizacji oraz chęci sprawowania nad nią przez władze komunistyczne większej kontroli, niemniej jednak skarżąca nie była ofiarą zindywidualizowanych represji, a jedynie odczuła zmianę statusu prawnego jej pracodawcy. Stwierdził, że materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, że organy bezpieczeństwa podjęły na szkodę skarżącej bezprawne działania polegające na popełnieniu na jej szkodę przestępstwa lub wykroczenia ani na ustalenie, że rozwiązano z nią z powodów politycznych umowę o pracę - mimo zawieszenia działalności Klubu skarżąca była przez cały czas formalnie jego pracownikiem.