Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 26 września 2018 r., sygn. I SA/Po 573/18

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Karol Pawlicki Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rennert (spr.) Sędzia WSA Monika Świerczak Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agata Pasternak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2018 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] Nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej spółki kwotę [...]- zł ([...] złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wnioskiem z [...] grudnia 2012 r. W. w P. (obecnie P. w P.) wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości m. in. za 2012 r., dołączając do wniosku korektę deklaracji podatkowej, w której wyłączyła z podstawy opodatkowania wartość budowli, wyjaśniając że niezasadnie opodatkowano - m. in. - urządzenia techniczne, redukcyjne, pomiarowe i instalacje znajdujące się wewnątrz murowanych budynków. Stwierdziła, że urządzenia umieszczone w stacjach murowanych nie stanowią odrębnych budowli, więc nie podlegają opodatkowaniu, któremu podlega jedynie budynek oraz te odcinki instalacji, które nie stanowią części budynku. Nadto opodatkowaniu podlegają wyłącznie fundamenty, na których zostały posadowione urządzenia stacji redukcyjno-pomiarowej gazu oraz obudowa tych urządzeń (kontener), jeżeli jest trwale związany z fundamentem.

Decyzją [...] kwietnia 2013 r. nr [...] Prezydent Miasta P. określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 r. w kwocie [...]zł. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że definicja budowli zawarta została w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia [...] stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.; dalej: "u.p.o.l."), w związku z czym można podzielić na dwie kategorie: obiekty budowlane (w rozumieniu prawa budowlanego) oraz urządzenia techniczne (również w rozumieniu prawa budowlanego). W oparciu o brzmienie art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm.; dalej: "P.b.") wyjaśnił, że pojęcie budowli należy odczytywać w kontekście całości techniczno-użytkowej i może ono obejmować również instalacje i urządzenia. Zwrócił uwagę na zawartą w art. 3 pkt 3 P.b. definicję budowli, którymi są m.in. obiekty liniowe oraz wynikającą z art. 3 pkt 3a P.b. definicję obiektu liniowego, którym może być m.in. gazociąg. Zdaniem organu gazociąg jako kategoria obiektu liniowego stanowi budowlę. Gdyby ustawodawca chciał wyłączyć pewne elementy gazociągu jako nie stanowiące obiektu budowlanego lub urządzenia budowlanego wymieniłby je w art. 3 pkt 3a ustawy P.b., tak jak to miało miejsce w stosunku do kabli zainstalowanych w kanalizacji kablowej. Organ powołał się również na rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 30 kwietnia 2001 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. nr 97, poz. 1055; dalej: "rozporządzenie MG"), z którego zapisów wyprowadził wniosek, że sieć gazowa to gazociąg wraz z zespołem różnych urządzeń. Zaznaczył przy tym, że budowlą w rozumieniu przepisów u.p.o.l. jest nie tylko sam obiekt, ale również wszelkiego rodzaju urządzenia towarzyszące, które umożliwiają jego funkcjonalne użytkowanie zgodnie z jego przeznaczeniem. Uznał, że opodatkowaniu podlegają zarówno fundamenty, jak i pozostałe składające się na budowle, elementy stacji redukcyjno-pomiarowej. Podzielił argumentację skarżącej, dotyczącą zwrotu podatku od instalacji (kabli) znajdujących się wewnątrz budynków.