Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 września 2018 r., sygn. II SA/Ol 593/18

Ochrona środowiska

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2018 r. sprawy ze skargi spółki A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" r., znak "[...]", Wójt Gminy (dalej jako: "organ I instancji"), działając w trybie wznowienia postępowania, na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm., dalej jako: "k.p.a."), uchylił własną ostateczną decyzję z dnia "[...]" r., znak "[...]" o umorzeniu postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej "[...]", wieży typu BOT-E2 o wysokości całkowitej 36,15 m n.p.t. wraz z antenami sektorowymi, radioliniowymi, urządzeniami sterującymi, zasilającymi oraz zasilaniem elektrycznym, na działce nr "[...]" obręb G. i odmówił określenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 5 lipca 2017 r. wznowił postępowanie w sprawie na skutek wniosku B. R. i I. R., którzy nie brali udziału w postępowaniu bez własnej winy. Strony te przekonywały, że inwestycja wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z uwagi na określenie mocy EIRP na każdym kierunku emisji z uwzględnieniem maksymalnych tiltów. Organ I instancji wystąpił do biegłego z dziedziny radiokomunikacji i teletransmisji o wydanie opinii w sprawie kwalifikacji planowanego przedsięwzięcia zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (tekst jedn. Dz. U. z 2016r. poz. 71, dalej jako: "rozporządzenie"). W opinii z dnia 11 września 2017 r. biegły stwierdził, iż przedmiotowa instalacja nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, albowiem nie jest przedsięwzięciem mogącym znacząco oddziaływać na środowisko. Powyższe strony oraz mieszkańcy G. wnieśli zarzuty przeciwko opinii biegłego, wskazując, że planowane przedsięwzięcie należy do mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a także wyrazili obawy co do zdrowia i życia oraz wartości posiadanych przez nich nieruchomości. W wydanej opinii uzupełniającej biegły podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Następnie organ I instancji zobowiązał inwestora do przedłożenia dokumentacji określającej moc EIRP na każdym kierunku emisji z uwzględnieniem maksymalnych tiltów oraz dopuszczalnej możliwej zabudowy, uzupełnienie dokumentacji o mapę obrazującą faktyczny obszar oddziaływania oraz odniesienie się do obszaru ograniczonego użytkowania. Organ I instancji wyjaśnił, że bez wymienionej dokumentacji nie jest możliwe ustalenie, czy planowane przedsięwzięcie jest lub nie jest mogącym znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu przepisów cytowanego rozporządzenia. Organ I instancji zaznaczył, że inwestor nie zareagował na wezwanie. Powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 września 2017 r., sygn. akt II OSK 126/16, organ I instancji wskazał, że dla poczynienia prawidłowych ustaleń niezbędne jest nie tylko określenie równoważnej mocy promieniowania izotropowo dla poszczególnych anten, ale i rozważenie ewentualnego nakładania się (nachodzenia) wiązek promieniowania emitowanych przez poszczególne anteny. Nie można wykluczyć, że ewentualne nakładanie lub nachodzenie wiązek spowoduje, iż moc promieniowania znacznie przekroczy wielkości dopuszczalne.