Wyrok WSA w Łodzi z dnia 11 września 2018 r., sygn. II SA/Łd 63/18

Pomoc społeczna

Dnia 11 września 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca, Sędzia WSA Jolanta Rosińska, Sędzia WSA Tomasz Adamczyk, Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka(spr.), Protokolant Sekretarz sądowy Izabela Bielińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2018 roku sprawy ze skargi K. D. na decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy w formie zasiłku celowego 1) uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta P. z dnia [...] znak [...]; 2) przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi adwokatowi K. D. prowadzącemu Kancelarię Adwokacką w Łodzi przy ulicy [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu. a.bł.

Uzasadnienie

Decyzją z [...], nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257) - w skrócie: "k.p.a." - utrzymało w mocy decyzję z [...], nr [...], wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta P. przez Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w P., w sprawie odmowy przyznania K. D. pomocy w formie zasiłku celowego.

Kolegium wyjaśniło, że K. D. 20 września 2017 r. wystąpiła z wnioskiem o udzielenie pomocy w formie zasiłku okresowego oraz zasiłku celowego na zakup posiłku dla siedmiu osób, ze względu na trudną sytuację bytową. Po przeprowadzeniu aktualizacji wywiadu środowiskowego, organ I instancji wydał decyzję wymienioną w osnowie, odmawiającą przyznania zainteresowanej wnioskowanego zasiłku celowego. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że K. D. (lat 24) mieszka i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z konkubentem - K. K.(lat 25), dwójką ich wspólnych dzieci F. i M. oraz trójką przyrodniego rodzeństwa: K., K. i Z., dla których stanowi rodzinę zastępczą. Konkubent nie pracuje zawodowo, figuruje w rejestrze osób bezrobotnych Powiatowego Urzędu Pracy. Natomiast K. D. pobiera świadczenie rodzicielskie przyznane na córkę M. w wysokości 1.000,00 zł miesięcznie. Ponadto źródło dochodu rodziny stanowi zasiłek rodzinny w wysokości 190,00 zł miesięcznie, świadczenie pieniężne z tytułu rodziny zastępczej w łącznej wysokości 1.980,00 zł miesięcznie oraz dodatek mieszkaniowy w wysokości 326,76 zł miesięcznie. Rodzina pobiera także świadczenia wychowawcze na dzieci w wysokości po 500,00 zł miesięcznie na każde dziecko. Nikt z członków rodziny nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności. 21 lipca 2017 r. z K. K. został zawarty kontrakt socjalny, którego celem była poprawa sytuacji zawodowej i nabycie umiejętności poszukiwania zatrudnienia. K. K. zobowiązany został do udziału w kursach oraz szkoleniach aktywizujących, regularnych wizyt w PUP celem przeglądania ofert pracy, przedstawiania karty aktywności zawodowej do wglądu pracownikowi socjalnemu. Ponadto zainteresowanemu wskazano oferty pracy celem złożenia CV. Zaproponowano skontaktowanie się z agencją pracy tymczasowej "A", oferującą prace w systemie zmianowym. K. K. nie wywiązywał się z ww. zobowiązań i kontrakt został zerwany. W trakcie przeprowadzania wywiadu oświadczył, że żadnej pracy nie zamierza podjąć, pomaga konkubinie w wychowaniu dzieci i nie pójdzie do pracy. Podczas wizyty w Ośrodku 22 września 2017 r. wykrzyczał pracownikowi socjalnemu, że "zrobi sobie kolejne pięcioro dzieci i do pracy nie pójdzie na pewno". K. K. jest osobą zdrową, w wieku aktywności zawodowej, zatem winien wykazać maksymalną współpracę, a także samodzielność w zakresie rozwiązywania swojej trudnej sytuacji życiowej przede wszystkim przez podjęcie zatrudnienia. Nie jest on jednak zainteresowany podjęciem zatrudnienia. Ww. kilkakrotnie byli informowani o konsekwencjach braku współpracy z pracownikiem socjalnym w celu rozwiązania trudnej sytuacji, co może skutkować wydaniem decyzji odmawiającej udzielenia pomocy. Korzystanie z pomocy społecznej przy równoczesnym braku ze strony zainteresowanych jakiejkolwiek pomocy w likwidowaniu własnych problemów życiowych, upoważnia organ do odmowy przyznania pomocy społecznej. Organ nie może stanowić instytucji, do której zainteresowani będą jedynie zgłaszać się o pomoc nie podejmując współpracy w zakresie rozwiązania swojej trudnej sytuacji życiowej, poprzez poszukiwanie zatrudnienia, podejmowanie prac dorywczych oraz podnoszenie kwalifikacji zawodowych. To właśnie trudna sytuacja materialna nakłada na stronę obowiązek podejmowania starań o polepszenie warunków bytowych. Dopiero niemożność pokonania w ten sposób trudnych sytuacji życiowych stanowi przesłankę włączenia się instytucji pomocy społecznej. W ocenie organu I instancji brak współpracy rodziny K. D. z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu swojej trudnej sytuacji poprzez brak aktywności zawodowej, niedotrzymanie postanowień kontraktu socjalnego stanowi podstawę do odmowy przyznania świadczenia.