Wyrok WSA w Krakowie z dnia 13 września 2018 r., sygn. II SA/Kr 630/18

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Magda Froncisz Sędziowie : Sędzia WSA Jacek Bursa (spr.) Sędzia WSA Tadeusz Kiełkowski Protokolant: Maksymilian Krzanowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2018 r. sprawy ze skargi [...] S.A. w W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2018 r. znak: [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia zamiaru budowy skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z 31.10.2017 r. znak [...] Prezydent Miasta N. S. po rozpatrzeniu zgłoszenia złożonego 17.10.2017 r. przez [...] S.A., w W. wniósł sprzeciw, dla inwestycji pn. budowa obiektu tymczasowego -mobilnego masztu telekomunikacyjnego stacji bazowej sieci [...] S.A. nr [...] N. S. wraz z systemem anten sektorowych, anteną radioliniową oraz urządzeniami sterującymi na działce nr [...] w obrębie [...], przy ul. [...] w N. S., z uwagi na konieczność uzyskania pozwolenia na budowę, gdyż nie znajduje się w katalogu robót budowlanych zwolnionych z tego obowiązku. Jako podstawę prawną decyzji organ wskazał art. 30 ust. 5 oraz ust. 6 pkt 1, ust. 7 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. 2017.1332 ze zmianami) oraz art. 104 kpa.

W odwołaniu spółka zarzuciła naruszenie przepisów ustawy Prawo budowlane w zakresie kwalifikacji przedsięwzięcia, jako wolnostojącego masztu antenowego, przyjęcia, że zgłoszenie dotyczy robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę oraz, że inwestycja oddziałuje na działki sąsiednie i spowoduje uciążliwość dla terenów sąsiednich, a także naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy.

Wojewoda decyzją z dnia 21 marca 2018r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa i art. 82 ust. 3 ustawy Prawo budowlane, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu podano, iż wskazana w orzeczeniu decyzji podstawa prawna jest wadliwa ze względu na wskazanie artykułów wykluczających się. Podstawą, wniesienia sprzeciwu może być odpowiednio wskazany punkt art. 30 ust. 6 lub art. 30 ust. 7 prawa budowlanego. Powołanie obu tych przepisów łącznie jest błędem. Ponieważ jednak treść orzeczenia jest spójna z jednym z powołanych artykułów, organ uznał, że powyżej opisany błąd nie ma istotnego znaczenia, aby skutkować musiał uchyleniem zaskarżonej decyzji. Artykuł 30 ust. 7 pkt 4 został wpisany w treść decyzji zbytecznie.