Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. I SA/Bd 251/18

Podatek od towarów i usług

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Leszek Kleczkowski Sędziowie: sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka sędzia WSA Urszula Wiśniewska (spr.) Protokolant: starszy sekretarz sądowy Stanisława Majkut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2018 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Wielobranżowego I. s.c. A. P. i K. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, luty oraz od kwietnia do listopada 2010 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. dokonał stronie rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące styczeń, luty, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad 2010r. Organ zakwestionował faktury dokumentujące obrót mieszanką spożywczą uznając, że nie potwierdzają one wykonanych czynności.

W złożonym odwołaniu skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie, ewentualnie o jej uchylenie w całości i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2017r., poz. 201 ze zm.), dalej:"O.p." w zw. z art. 5 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2017r., poz. 1904 ze zm.), dalej: "k.p.k." wskutek przyjęcia przez organ, że możliwe jest wywodzenie jakichkolwiek skutków prawnych w niniejszej sprawie z faktu postawienia wspólnikom spółki cywilnej zarzutów i że na podstawie postanowienia o przedstawieniu zarzutów możliwe jest dokonywanie ustaleń w niniejszej sprawie, w szczególności przypisywanie wspólnikom spółki cywilnej popełnienia oszustwa podatkowego; art. 121 § 1 w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 O.p. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności w sprawie, pominięcie przy dokonywaniu ustaleń części zgromadzonego materiału dowodowego, zastępowanie dowodów domysłami i domniemaniami, wyjątkowo jednostronną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, zastąpienie rzetelnej i szczegółowej oceny materiału dowodowego wielokrotnie powtarzanymi ogólnikami, w wyniku czego doszło do wadliwego ustalenia stanu faktycznego; art. 188 w zw. z art. 180 § 1 O.p. poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych podatnika w sytuacji, gdy zmierzały one do wykazania okoliczności przeciwnych do ustaleń dokonywanych przez organ i dotyczyły okoliczności istotnej w tej sprawie, tj. czy dostawy towaru do podatnika miały faktycznie miejsce; art. 194 § 3 O.p. wskutek przyjęcia, że organ w sposób bezwzględny związany jest ostatecznymi decyzjami podatkowymi wydanymi przez inne organy w sprawach kontrahentów podatnika i w związku z tym nie jest możliwe przeprowadzenie dowodu przeciwko takim dokumentom urzędowym, w sytuacji gdy taki przeciwdowód jest prawnie dopuszczalny; art. 187 § 3 O.p. poprzez czynienie istotnych ustaleń w sprawie z odwołaniem się do wiedzy organu, która nie ma charteru faktów powszechnie znanych, ani nie stanowi wiedzy znanej organowi z urzędu, a gdyby taką wiedzę nawet teoretycznie stanowiła, to nie została zakomunikowana stronie zgodnie z wymogiem ustanowionym w art. 187 § 3 zdanie ostatnie O.p., a zatem nie może być podstawą formułowania zarzutów pod adresem podatnika, ani czynienia ustaleń w jego sprawie; art. 193 § 3 O.p. poprzez uznanie ewidencji podatku od towarów i usług za wadliwe i nierzetelne, podczas gdy były one rzetelne i niewadliwe; art. 197 w zw. z art. 123 § 1 O.p. poprzez gromadzenie wiadomości specjalnych z pominięciem trybu przewidzianego w Ordynacji podatkowej wskutek czego podatnik pozbawiony jest możliwości zadawania pytań osobom i instytucjom wypowiadającym się na pytania organu; art. 210 § 4 O.p. wskutek rozbieżności pomiędzy podstawą prawną wskazaną w decyzji oraz w jej uzasadnieniu jako uzasadniającą pozbawienie podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego, niewskazania w uzasadnieniu decyzji, dlaczego organ nie dał wiary dowodom, z których wynika, że kontrolowane transakcje miały miejsce oraz wskutek sporządzenia uzasadnienia w taki sposób, że podatnik na jego podstawie nie może ustalić, jakie ostatecznie zarzuty były podstawą wydania zaskarżonej decyzji, gdyż stawiane zarzuty wzajemnie wykluczają się lub są odmiennie klasyfikowane przez ustawodawcę, czego organ nie dostrzega - wskutek czego podatnik pozbawiony jest możliwości kontroli zaskarżonej decyzji i tym samym podjęcia skutecznej obrony przed rozstrzygnięciem w nim zawartym; art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a oraz art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., nr 54, poz. 535 ze zm.), dalej: "u.p.t.u." poprzez błędne zastosowanie oraz art. 86 ust. 1 u.p.t.u. poprzez niezastosowanie.