Wyrok WSA w Opolu z dnia 21 lutego 2018 r., sygn. I SA/Op 171/17

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Gocki Sędzia WSA Anna Wójcik (spr.) Protokolant Referent stażysta Alicja Prusak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lutego 2018 r. sprawy ze skargi P. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu) z dnia 3 lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od kwietnia do sierpnia 2013 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201 - dalej w skrócie O.p.), po rozpoznaniu odwołania P. O. (dalej określany jako skarżący, strona, podatnik) od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu z dnia 22.04.2016 r. określającej w podatku od towarów i usług za: kwiecień 2013 r. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w wysokości 436.954 zł, za maj, lipiec i sierpień 2013 r. kwoty zobowiązania podatkowego w wysokościach odpowiednio: 12.347 zł, 97.268 zł i 694.312 zł oraz za czerwiec 2013 r. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc w wysokości 101.733 zł, decyzją z dnia 3 lutego 2017 r. uchylił decyzję organu pierwszej instancji w części dotyczącej maja, czerwca i lipca 2013 r. i określił: za maj i czerwiec 2013 r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc w kwotach odpowiednio: 32.653 zł i 134.386 zł, za lipiec 2013 r. kwotę zobowiązania podatkowego w wysokości 64.615 zł, a w pozostałej części decyzję organu pierwszej instancji utrzymał w mocy.

Zaskarżoną decyzję wydano na podstawie następujących ustaleń faktycznych i ich oceny prawnej.

W wyniku postępowania kontrolnego przeprowadzonego wobec podatnika prowadzącego w 2013 r. działalność gospodarczą pod firmą A (dalej jako: "A") w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia do sierpnia 2013 r. stwierdzono nieprawidłowości skutkujące zawyżeniem podatku naliczonego oraz zaniżeniem podatku należnego. Ustalono, że w ww. okresie podatnik nabył olej rzepakowy m.in. od firm: B Sp. z o.o. z/s w [...], (dalej jako: "B"), C Sp. z o.o. z/s w [...] (dalej jako: "C") oraz D z/s w [...] (dalej jako "D") z wartościami podatku naliczonego w kwotach odpowiednio: 110.877,09 zł, 433.621,26 zł i 746.101,60 zł. Zdaniem organu, podmioty te nie prowadziły rzeczywistej działalności gospodarczej. Wobec spółki B i firmy D przeprowadzono postępowania kontrolne zakończone wydaniem decyzji ostatecznych na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej w skrócie "u.p.t.u.") określających kwoty podatku do zapłaty wynikające z faktur wystawionych m.in. na rzecz firmy A. Równocześnie organ I instancji stwierdził, że podatnik dokonując zakupu oleju rzepakowego od ww. dostawców nie działał w dobrej wierze. Wprawdzie nabywany towar istniał fizycznie, jednak nie było podstaw do uznania, że podatnik nie wiedział, iż uczestniczy w działaniach w celu oszustwa podatkowego, i że nie można mu przypisać zachowania wszystkich możliwych aktów staranności. Tym samym zgodnie z art. 86 ust. 1 i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u. nie miał on prawa do odliczenia (w poszczególnych okresach rozliczeniowych objętych rozstrzygnięciem) podatku naliczonego wykazanego w fakturach wystawionych przez w/w podmioty w łącznej wysokości 1.290.600 zł, w tym: za kwiecień w kwocie 544.498 zł, za lipiec w kwocie 39.133 zł i za sierpień w kwocie 706.969 zł.