Postanowienie WSA w Łodzi z dnia 16 stycznia 2018 r., sygn. III SA/Łd 632/16

Prawo pomocy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwów J.W. i T.W. od postanowień Starszego Referendarza Sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi z dnia 5 września 2017 r. o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi J.W. i T.W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego postanawia: utrzymać w mocy zaskarżone postanowienia. D.Cz.

Uzasadnienie

J.W. i T.W. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Postanowieniem z dnia 2 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę wniesioną przez T.W.

Postanowieniem z dnia 9 września 2016 r. Starszy Referendarz Sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi odmówił przyznania prawa pomocy J.W. Następnie postanowieniami z dnia 13 października 2016 r. Starszy Referendarz Sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi odmówił przyznania prawa pomocy J.W. i T.W.

W uzasadnieniach postanowień wskazano, że majątek małżonków stanowi nieruchomość rolna o pow. 0,28 ha (obciążona hipoteką). Jednakże, jak wynika z oświadczenia samego skarżących oraz akt sądowych, jest to nieruchomość, na której rozpoczęto budowę domu. Za nieznajdujące pokrycia w rzeczywistości i przedstawionych dokumentach Starszy Referendarz Sądowy uznał oświadczenia dotyczące zaprzestania budowy domu i konieczności dokonania rozbiórki już wzniesionego obiektu z uwagi na jego zniszczenie. Zauważył, iż budowa domu wymaga posiadania środków finansowych. Podejmując się zatem tej inwestycji małżonkowie musieli dysponować środkami na jej realizację. W ocenie Starszego Referendarza Sądowego wątpliwości w kwestii rzeczywistej sytuacji majątkowej skarżących nie tłumaczyły oświadczenia zawarte w piśmie pełnomocnika skarżącego z dnia 24 czerwca 2016 r. (w sprawie o sygn. akt I SA/Łd 1371/15). Według oświadczenia dotyczącego lokalu, w którym mieszkają skarżący, należy on do ich bratanka i jest im użyczany bezpłatnie (za opłaty). Tymczasem na blankietach opłat figuruje właśnie skarżący, a nie osoba, do której miałby należeć ów lokal. Ponadto z oświadczenia skarżącego złożonego na rozprawie w dniu 14 czerwca 2016 r. (w sprawie o sygn. akt I SA/Łd 1371/15) wynikało, że w latach 2008-2011 uzyskał ze sprzedaży nieruchomości dochód w wysokości 700 000 zł w całości przeznaczony na budowę domów dla synów. Jednakże okoliczność ta w żaden sposób nie została udokumentowana, stąd nie można było przyjąć, że skarżący definitywnie środkami tymi już nie dysponują. Nie sposób uznać skarżących za osoby ubogie, skoro wykazana na rozprawie w dniu 14 czerwca 2016 r. wartość należącej do skarżących nieruchomości wynosi ponad 600 000 zł. Zwrócono także uwagę na fakt regulowania przez skarżących rat pożyczek w kwocie 1 148,02 zł miesięcznie.