Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 listopada 2017 r., sygn. I SA/Po 405/17

Podatek od nieruchomości; Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Zygmont Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Ratajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2017r. sprawy ze skargi A sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 rok I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Gminy i Miasta z dnia [...] nr [...] ; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę [...] zł ( [...] złotych 00/100 ) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Burmistrz [...], decyzją z dnia 13 maja 2013 r., nr [...], określił X. sp. z o.o. (dalej zwanej również spółką lub skarżącą) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2008 r. na kwotę [...]zł.

W dniu 27 grudnia 2012 r. do Urzędu Gminy i Miasta w J. wpłynęła złożona przez skarżącą korekta deklaracji na podatek od nieruchomości za 2008 r. W korekcie tej znacznie obniżono wartość budowli zadeklarowanych do opodatkowania. W uzasadnieniu korekty podano, że zmiana wysokości zadeklarowanego podatku wynika z wyłączenia z podstawy opodatkowania obiektów nie będących w ocenie skarżącej budowlami w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Organ I instancji wyjaśnił, że w sprawie nie były wymagane wiadomości specjalne z uwagi na co brak było konieczności powoływania biegłego. W sprawie nie ma bowiem sporu co do stanu faktycznego, sporna jest jedynie interpretacja przepisów prawa. Spór między podatnikiem a organem podatkowym, dotyczy wykładni pojęcia budowli dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Burmistrz [...] powołał się na zawartą w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm. - dalej w skrócie: "u.p.o.l.") definicję budowli. Powołano się również na definicję obiektu budowlanego, budowli oraz obiektu liniowego z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm. - dalej w skrócie: "P.b."). Z definicji tych wynika, że gazociąg jest obiektem liniowym stanowiącym budowlę. Pojęcie gazociągu, na które składają się min. stacja redukcyjna, stacja pomiarowa, zostało zdefiniowane na potrzeby prawa budowlanego w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 30 lipca 2001 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. nr 97, poz. 1055 - dalej w skrócie: "rozporządzenie MG"). Zastrzeżono przy tym, że rozporządzenie to nie jest przepisem prawa budowlanego, bowiem ustawa podatkowa nie odsyła do jego postanowień. Z uwagi na powyższe powołane rozporządzenie stosuje się jedynie pomocniczo. Gazociąg należy postrzegać jako funkcjonalną całość. Funkcją gazociągu jest przesyłanie i dystrybucja paliw gazowych, a poszczególne elementy gazociągu zaliczane przez stronę do dwóch grup, mogą spełniać swój cel tylko w zespoleniu. W ocenie organu I instancji nie ma podstaw do "rozbierania tego rodzaju obiektów na czynniki pierwsze" i opodatkowania podatkiem od nieruchomości tylko części budowlanych.