Wyrok WSA w Krakowie z dnia 4 października 2017 r., sygn. III SA/Kr 1804/14

Gry losowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Jakubiec Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki (spr.) WSA Barbara Pasternak Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2017 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa A Sp. z o.o. w K na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 7 sierpnia 2014 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy przedłużenia ważności zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych skargę oddala.

Uzasadnienie

Zaskarżoną przez Przedsiębiorstwo A Sp. z o.o. w K (dalej strona skarżąca) decyzją z dnia 7 sierpnia 2014 r., nr [...] Dyrektor Izby Celnej, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn., Dz. U. z 2012 r., poz.749) utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Celnej nr [...] z dnia 19 maja 2014 r. o odmowie przedłużenia ważności zezwolenia nr [...] z dnia [...] 2008 r., wydanego przez Dyrektora Izby Skarbowej na prowadzenie działalności z zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...].

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 22 kwietnia 2014 r. wpłynął do Dyrektora Izby Celnej wniosek z dnia 7 kwietnia 2014 r. strony skarżącej o przedłużenie ważności zezwolenia z dnia [...] 2008 r., nr [...] wydanego w zakresie prowadzenia działalności polegającej na urządzaniu gier na automatach o niskich wygranych w 267 punktach na terenie województwa [...].

Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia 19 maja 2014 r., nr [...] odmówił przedłużenia ważności ww. zezwolenia.

Strona skarżąca odwołała się od powyższej decyzji, zarzucając organom naruszenie art. 1 pkt 11 oraz art. 8 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 98/34/WE ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11, C-217/11 poprzez błędne uznanie jakoby przepis art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r., nr 201, poz.1540 ze zm., zwanej dalej ustawą o grach hazardowych) nie stanowił przepisu technicznego w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE i jako taki nie podlegał obowiązkowi notyfikacji na podstawie ar.t 8 ust. 1 tej dyrektywy a w konsekwencji niewłaściwym zastosowaniem art. 138 ust. 1 ww. ustawy pomimo braku notyfikacji. Ponadto, na zasadzie art. 188 Ordynacji podatkowej strona skarżąca wniosła o dopuszczenie wskazanych w odwołaniu dowodów.