Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. I SA/Po 127/17

Podatkowe postępowanie; Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Zygmont Sędziowie Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Protokolant: ref. staż. Karolina Samolczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lipca 2017 r. sprawy ze skargi PER[...]N S.A. w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Burmistrz M., decyzją z dnia 28 kwietnia 2016 r., nr [...], określił X. S.A. z siedzibą w P. (dalej zwanej również skrzącą lub spółką) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2014 r. na kwotę [...]zł.

Przed wszczęciem postępowania podatkowego organ I instancji wezwał spółkę do uzupełnienia deklaracji na podatek od nieruchomości za lata 2008-2013 poprzez uwzględnienie nieruchomości posiadanych na podstawie umowy z dnia 06 listopada 2002 r. zawartej z Dyrekcją Generalną Lasów Państwowych. Ewentualnie zaś wezwano spółkę do złożenia wyjaśnień co do poprawności złożonej deklaracji. Skarżąca wyjaśniła, że korzysta wyłącznie z pasa gruntu na potrzeby istniejących rurociągów naftowych, a nie całych działek, na których są lub będą posadowione rurociągi naftowe/linie światłowodowe. Z kolei Nadleśnictwo M. wyjaśniło, że zgodnie z umową z dnia 06 listopada 2002 r., skarżąca została zobowiązana do wytyczenia pasa technologicznego, niezbędnego do eksploatacji ropociągu, przekazania zbędnych gruntów na cele gospodarki leśnej, dokonania pomiarów geodezyjnych, przeprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków oraz dostarczenia nadleśnictwom zaktualizowanych map i wypisów o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Obowiązki te nie zostały jednak wykonane.

W toku prowadzonego postępowania podatkowego do akt sprawy włączono m.in. wydane przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. wyniki kontroli. Z ustaleń organu I instancji wynika, że spółka była podatnikiem podatku od nieruchomości od budowli o wartości wskazanej w korekcie deklaracji na podatek od nieruchomości na 2014 r. oraz od gruntów o łącznej powierzchni 54.378 m2, a nie, jak wykazano 5.543 m2. Przedmiotem zawartej przez skarżącą z działającym w imieniu szeregu nadleśnictw Dyrektorem Generalnym Lasów Państwowych umowy było oddanie skarżącej do korzystania pasa gruntu. Pas ten oddano celem zajęcia go na potrzeby utrzymania istniejących rurociągów naftowych, pod budowę i utrzymanie nowych rurociągów, a także pod budowę i utrzymanie linii światłowodowych budowanych. Zgodnie z zapisami umowy spółka zobowiązała się w porozumieniu i terminie uzgodnionym z właściwym nadleśniczym do dokonania aktualizacji pomiarów geodezyjnych, przeprowadzenia zmian w ewidencji gruntów oraz dostarczenia zaktualizowanych map i aktualnych wypisów z rejestru gruntów do właściwego nadleśniczego. W ocenie Burmistrza M. brak jest w omawianej umowie jakiegokolwiek ograniczenia poczynań skarżącej w zakresie obejmującym utrzymywanie gruntów we właściwym stanie. W umowie brak jest również zapisów dotyczących ograniczeń posiadania. Z wyników kontroli przeprowadzonej przez organ kontroli skarbowej wynika zaś, że skarżąca celem aktualizacji pomiarów geodezyjnych zwarła z F(1) sp. z o.o. umowy o wykonanie aktualizacji tych pomiarów celem dokonania zmian w ewidencji gruntów. Warunki i zakres rzeczowy pomiarów został uzgodniony i zaakceptowany przez skarżącą oraz Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych. Przy ustalaniu zasięgu pasa technicznego przyjęto, że minimalna odległość linii rozgraniczającej od skrajnego rurociągu powinna wynosić 3 m, a od kabla światłowodowego/teletechnicznego 2 m. Zaznaczono również, że zgodnie z § 136 ust. 1 rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. nr 243, poz. 2063 ze zm. - dalej w skrócie: "rozporządzenie MG"), ustala się strefy bezpieczeństwa, których środek stanowi oś rurociągu. W § 136 ust. 2 powołanego aktu określono z kolei minimalną szerokość strefy bezpieczeństwa uzależnioną od średnicy rurociągu. Zgodnie zaś z § 137 ust. 2 rozporządzenia MG wewnątrz strefy bezpieczeństwa niedopuszczalne jest wznoszenie budowli, urządzeń stałych składów i magazynów oraz zalesianie. W wyniku kontroli stwierdzono, że utrzymaniem tak zwanych pasów bezpieczeństwa zajmuje się skarżąca.