Postanowienie WSA w Opolu z dnia 6 lipca 2017 r., sygn. I SA/Op 123/17

Prawo pomocy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Krzysztof Bogusz po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu P. O. od postanowienia referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Opolu z dnia 28 kwietnia 2017 r. o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi P. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu) z dnia 20 grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2012 r. do marca 2013r. postanawia: utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2017 r. referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Opolu, po rozpoznaniu zgłoszonego wniosku o zwolnienie skarżącego P. O. (dalej też: skarżący, strona, podatnik) od kosztów sądowych, odmówił przyznania prawa pomocy w tym zakresie. Referendarz podał, że w nadesłanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu wniosku, sporządzonym na urzędowym formularzu, o którym mowa w art. 252 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) - dalej: [P.p.s.a.] skarżący oświadczył, że od 1990 r. prowadził jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży paliw i począwszy od marca 2013 r., na skutek wstrzymania zwrotów podatku VAT, utracił płynność finansową. Wskazał jednocześnie, że licząc na środki pieniężne z tytułu zwrotu podatku zmuszony był korzystać z finansowania zewnętrznego, w postaci kredytów bankowych.

W dalszej części uzasadnienia skarżący oświadczył, że do czasu wstrzymania należnych zwrotów VAT firma była zyskowna i bieżąco obsługiwała swoje działalności. Od grudnia 2014 r. tj. w momencie aresztowania skarżącego (okres od 16 grudnia 2014 r. do 3 lipca 2015 r.) sytuacja prowadzonej przez skarżącego działalności uległa znacznemu pogorszeniu, co w praktyce zakończyło działalność i spowodowało zwolnienie wszystkich pracowników, a także doprowadziło do wystawienia wielu tytułów komorniczych, które stały się podstawą ustanowienia hipotek na nieruchomościach, będących własnością podatnika. Skarżący poinformował, że aktualnie prowadzona przez niego działalność istnieje jedynie formalnie i ograniczona została do dzierżawy stacji paliw, z której osiągany jest zysk netto w wysokości 2.800 zł.