Wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 lipca 2017 r., sygn. I SA/Lu 370/17

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka Sędziowie WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) WSA Ewa Kowalczyk Protokolant specjalista Kamil Rutkowski po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 lipca 2017 r. sprawy ze skargi Z. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2009 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania Z. R., uchylił w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] w sprawie ustalenia zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2009 rok w kwocie [...] zł i ustalił zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2009 rok w kwocie [...] zł.

Decyzja ta została wydana w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, na skutek uchylenia decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] przez Wojewódzki Sąd Administracyjny z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie sygn. akt I SA/Lu 1349/15.

Stanowczego podkreślenia wymaga jednak fakt, że w wyroku tym Sąd podzielił w znakomitej większości ustalenia oraz ocenę dokonane przez organ, w tym również ostateczny wniosek z nich płynący o nieujawnieniu przez podatnika wszystkich źródeł przychodu w 2009 r. Za słuszne uznano tylko nieliczne zarzuty podniesione w skardze przez stronę w zakresie naruszenia przepisów postępowania.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podkreślił, że organ odwoławczy wydając zaskarżoną decyzję zastosował wykładnię przepisu art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny. Miał na uwadze, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 29 lipca 2014 roku, sygn. akt P 49/13 stwierdził, że art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 roku, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie jednak na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji TK postanowił, że wyżej wymieniony przepis traci moc obowiązującą z upływem osiemnastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. W nawiązaniu do odroczenia terminu utraty mocy obowiązującej art. 20 ust. 3 ustawy Trybunał wskazał, że w okresie tym możliwe będzie w dalszym ciągu prowadzenie postępowań w sprawie podatku od dochodów nieujawnionych na podstawie tego przepisu. W uzasadnieniu wyroku podkreślono, że odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu ma ten skutek, że w okresie 18 miesięcy od ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw przepis ten, mimo że obalone w stosunku do niego zostało domniemanie konstytucyjności, powinien być przestrzegany i stosowany, przez wszystkich adresatów (zarówno przez organy podatkowe, jak i sądy). Dyrektor Izby Skarbowej, interpretując oraz stosując art. 20 ust. 3 (w brzmieniu jaki nadała mu nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 16 listopada 2006 r., która weszła w życie 1 stycznia 2007 r.), kierował się wskazówkami dotyczącymi tego przepisu, wynikającymi z wyroku Trybunału Konstytucyjnego o sygn. akt SK 18/09. Dotyczy to m.in. zobowiązania do gromadzenia przez organ dowodów zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść podatnika, bez przerzucania ciężaru dowodów na podatnika i bez stosowania domniemania prawnego dotyczącego istnienia dochodu nieujawnionego w razie wystąpienia nadwyżki poczynionych wydatków i zgromadzonego mienia nad wykazanymi przychodami. Podkreślono, że w razie ustalenia nadwyżki dokonanych wydatków i zgromadzonego mienia nad zeznanym przychodem, wystarczające powinno być uprawdopodobnienie przez podatnika, że taka nadwyżka pochodzi z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.