Wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 lipca 2017 r., sygn. III SA/Kr 520/17

Inspekcja pracy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek (spr.) Sędziowie WSA Janusz Bociąga WSA Barbara Pasternak Protokolant Małgorzata Krasowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2017 r. sprawy ze skargi "A" E. M., M. M. Spółka jawna na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy z dnia 8 marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązku skargę oddala.

Uzasadnienie

W dniu [...] 2017 r. Okręgowy Inspektor Pracy wydał nakaz nr rej. [...], którym nakazał "A" E. M., M. M. Spółka Jawna z siedzibą w N wypłacić kierowcy Z. I. niewypłaconą do dnia kontroli kwotę w wysokości 4.580,19 zł, stanowiącą część należności ze stosunku pracy, tj. diet z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, ustaloną na podstawie przedstawionego rozliczenia wynagrodzenia i diet za okres od 26 września do 2 grudnia 2016 r. i złożonych wyjaśnień z dnia 17 stycznia 2017 r., która została przeznaczona na pokrycie części poniesionych strat przedsiębiorstwa - według pracodawcy zawinionych przez wymienionego wyżej pracownika.

W odwołaniu Spółka "A" E. M., M. M. wniosła o uchylenie decyzji organu I instancji - powyższego nakazu - i umorzenie postępowania, względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, dokonanie reasumpcji decyzji wydanej przez organ I instancji i jej uchylenie oraz wstrzymanie natychmiastowej wykonalności nakazu aż do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez organ II instancji. W uzasadnieniu odwołująca się Spółka podniosła, że zaskarżony nakaz jest niezasadny, gdyż błędnie zostały zastosowane przepisy prawa materialnego, które nie mają odniesienia do stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Zdaniem Spółki, wydając nakaz organ I instancji niesłusznie powołał się na art. 91 Kodeksu pracy, gdyż przepis ten dotyczy wyłącznie wynagrodzenia za pracę w ścisłym tego słowa znaczeniu. Przepisu tego nie można natomiast wykładać rozszerzająco, gdyż ustawodawca szczególną ochroną objął wyłącznie wynagrodzenie za pracę, a dieta pracownicza z tytułu podróży służbowej nie nosi cech charakteryzujących wynagrodzenie. Spółka podkreśliła, że w niniejszej sprawie przedmiotem potrącenia były należności związane z pokryciem zwiększonych kosztów poniesionych w związku z wykonaniem polecenia pracodawcy za granicą. Spółka wskazała, że z uwagi na to, iż I. Z. w ramach wykonywanej dla niej pracy nie trzymał się wytyczonych mu tras i zmuszony był "nadrabiać" dodatkowe kilometry, co doprowadziło stronę do powstania szkody w wysokości 2.088 zł. Kwota ta stanowi koszt dodatkowo nabytej ilości paliwa oraz koszty opłat autostradowych. W odwołaniu podano, że I. Z. uszkodził również radio CB wraz z radiem samochodowym zamontowanymi w pojeździe, czym wyrządził pracodawcy szkodę w kwocie 1.480 zł. Dodatkowo w czasie wykonywanie obowiązków pracowniczych kierowca ten na skutek niewłaściwego obchodzenia się z powierzonym mu pojazdem dopuścił się uszkodzenia 6 opon samochodowych wskutek czego opony te nie nadawały się do dalszego użycia i musiały zostać wymienione, a szkoda z tytułu wymiany opon wynosi 9.000 zł. Spółka stwierdziła zatem, że I. Z. swoim zachowaniem podczas wykonywania obowiązków pracowniczych spowodował szkodę u pracodawcy na łączną kwotę 12.568 zł. W związku z powyższym Spółka w dniu 17 stycznia 2017 r. wytoczyła przeciwko niemu powództwo o zapłatę odszkodowania obejmującego powyższą kwotę. Odwołująca się Spółka podniosła, że organy Inspekcji Pracy stosując przepisy ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy nie są upoważnione do rozstrzygania sporów pomiędzy pracodawcą a pracownikiem odnoszących się do wynagrodzenia za pracę. Nie można więc dokonywać wykładni przepisu art. 11 pkt 7 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, według której organy tej Inspekcji mogą samodzielnie rozstrzygać sporne kwestie cywilnoprawne. Dopiero po ewentualnym wydaniu prawomocnego orzeczenia sądowego rozstrzygającego określony spór i to w sposób odpowiadający stanowisku inspektora pracy, mógłby on wydać nakaz wypłacenia pracownikowi przysługującej mu już bezspornie należności za pracę. W niniejszej sprawie brak jest jednak takiego prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego.