Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 czerwca 2017 r., sygn. III SA/Po 331/17

Gry losowe

Dnia 22 czerwca 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirella Ławniczak (spr.) Sędziowie WSA Szymon Widłak WSA Izabela Paluszyńska Protokolant: ref. staż. Marta Chocianowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 czerwca 2017 roku przy udziale sprawy ze skargi W. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...] września 2016r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Celnej w P. decyzją z [...] września 2016 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania W. K., od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w L. z [...] września 2015 r., w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie [...] (bez numeru), poza kasynem gry, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

W dniu 23 października 2015 r. w toku czynności kontrolnych funkcjonariusze celni Urzędu Celnego ustalili, że w lokalu B. przy ul. [...] w G. znajduje się podłączone do sieci i gotowe do gry urządzenie elektroniczne o nazwie [...] bez numeru , przypominające swoim wyglądem automat do gier, na którym urządza się gry w rozumieniu ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. W drodze eksperymentu funkcjonariusze celni potwierdzili, że gry oferowane na kontrolowanych urządzeniach są grami na automatach w rozumieniu przywołanej ustawy, urządzanymi z naruszeniem jej przepisów.

Naczelnik Urzędu Celnego wszczął z urzędu wobec strony postępowanie w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gry na przedmiotowych automatach poza kasynem gry, aby następnie - po przeprowadzeniu postępowania - decyzją z [...]. IX. 2015 r. wymierzyć z tego tytułu stronie karę w wysokości 12.000 zł.

W odwołaniu od decyzji strona zakwestionowała zwłaszcza uznanie gier na rzeczonym urządzeniu za gry na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, a także przyjęcie, że to skarżący urządzał te gry. Odwołujący wskazał także na niedopuszczalność stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych, które jako przepisy techniczne w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE wymagały dokonania ich notyfikacji przed Komisją, a wobec niespełnienia tego wymogu pozostały bezskuteczne i nie mogły stanowić podstawy rozstrzygania w sprawie. Zarzucono także naruszenie art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej, rażące naruszenie art.2 Konstytucji oraz jej art. 31 ust.3 ,art.2 i 61 , art. 7 w zw. z art.123 ust.1. Zarzucono także rażące naruszenie prawa tj.art.260 ust.1 TFUE nakładającego na Państwo Polskie obowiązek wykonywania wyroków TSUE poprzez niezastosowanie się do powyższego przepisu. Odnośnie naruszenia przepisów postępowania zarzucono także naruszenie art.125 § 1 i 187 § 1 Ordynacji podatkowej.