Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 6 czerwca 2017 r., sygn. I SA/Bk 272/17

Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, Sędziowie sędzia WSA Andrzej Melezini, sędzia WSA Jacek Pruszyński (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 6 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi T. D. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za marzec, kwiecień, maj 2009 r. oraz umorzenia postępowania w sprawie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za grudzień 2008 r., styczeń i luty 2009 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] września 2016 r. T. D. (dalej powoływany także jako Skarżący) wystąpił do Dyrektora Izby Celnej w B. z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w S. z dnia [...] września 2009 r. nr [...] określającą zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za miesiące: marzec, kwiecień, maj 2009 r. oraz umarzającą postępowanie podatkowe w sprawie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za miesiące: grudzień 2008 r., styczeń, luty 2009 r. oraz o uchylenie wyżej wskazanej decyzji Dyrektora Izby Celnej w B. nr [...] w części określającej zobowiązanie w podatku akcyzowym za miesiące marzec, kwiecień i maj 2009 r. i orzeczenie co do istoty sprawy.

W uzasadnieniu wniosku, Skarżący jako przesłankę wznowienia wskazał art. 240 § 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm., dalej powoływana jako o.p.) w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej sygn. C-418/14 podnosząc, że zarówno z decyzji Dyrektora Izby Celnej w B., jak i utrzymanej przez tę decyzję w mocy decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w S. jednoznacznie wynika, iż obie decyzje wydane zostały w oparciu o przepis art. 89 ust. 4 pkt 1, ust. 6, 7, 8 i 16 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym a więc przepis prawa uznany przez TSUE za niezgodny z Dyrektywą Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, zmienioną Dyrektywą Rady 2004/75/WE z dnia 25 kwietnia 2004 r. oraz zasadą proporcjonalności. Podkreślono, że z zaskarżonych decyzji obydwu organów celnych podstawą nieuznania złożonych oświadczeń o przeznaczeniu oleju do celów grzewczych były braki polegające na nieprawidłowym PESELU, nieczytelny podpis odbiorców, brak dokumentu tożsamości, brak adresu zamontowanego urządzenia grzewczego bądź brak podpisu na fakturze.