Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 31 maja 2017 r., sygn. I SA/Gd 657/16

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Janina Guść, Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Beata Jarecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 31 maja 2017 r. sprawy ze skargi Z.W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 17 marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2010 roku do sierpnia 2013 roku oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 17 marca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez Z.W. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 1 października 2015 r. określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2010r. do sierpnia 2013r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Podstawą rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny:

Wobec podatnika Z.W. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą A. w G., wszczęta została kontrola podatkowa, a następnie postępowanie podatkowe w zakresie prawidłowości rozliczenia z budżetem państwa z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2010r. do sierpnia 2013r.

W toku kontroli podatkowej oraz postępowania podatkowego podatnik nie przedłożył wszystkich dowodów źródłowych zakupu i sprzedaży ani ewidencji dla potrzeb podatku VAT, a także nie złożył wyjaśnień w zakresie posiadanych i używanych w prowadzonej działalności środków trwałych. W odpowiedzi na wezwanie organu podatnik oświadczył, że dokumenty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą przekazał przez nieuwagę na makulaturę zbieraną w kościele. W związku z powyższym organ pierwszej instancji wskazał, że nie miał możliwości ustosunkowania się co do rzetelności lub wadliwości ksiąg podatkowych, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. u. z 2015 r. poz. 613 ze zm.), zwanej dalej O.p. oraz uznał dokumentację podatnika za nieistniejącą, a tym samym niestanowiącą dowodu w toczącym się postępowaniu podatkowym.