Wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 kwietnia 2017 r., sygn. II SA/Kr 177/17

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Szkodzińska Sędziowie: WSA Agnieszka Nawara-Dubiel WSA Iwona Niżnik-Dobosz (spr.) Protokolant: Maksymilian Krzanowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi M.K. na uchwałę Rady Miejskiej w Krynicy Zdroju z dnia 31 stycznia 2014 r., nr LI.303.2014 w przedmiocie uchwalenia "Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Uzdrowisko Krynica - Zdrój (OBSZAR 5 - CZARNY POTOK)" I. stwierdza nieważność § 4 ust. 4 pkt 2 lit. c części tekstowej zaskarżonej uchwały; II. w pozostałym zakresie skargę oddala; III. zasądza od Gminy Krynica - Zdrój na rzecz skarżącej M.K. kwotę 557 zł (słownie: pięćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Rada Miejska w Krynicy-Zdroju podjęła w dniu 31 stycznia 2014 r. uchwałę Nr LI.303.2014 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Uzdrowisko Krynica-Zdrój (Obszar 5 - Czarny Potok).

Uchwała ta, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie przez M. K., która wniosła o stwierdzenie nieważności ww. uchwały w całości, względnie stwierdzenie jej nieważności w części tekstowej i graficznej w zakresie w jakim ustala przeznaczenie działki nr [...] pod tereny oznaczone symbolem [...], tj. "Tereny rolne z dopuszczeniem ich użytkowania jako tereny rekreacyjno-sportowe" oraz stwierdzenie nieważności § 4 ust. 4 pkt 2 lit. c ww. uchwały stanowiącego normę otwartą, a także zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej uchwale skarżąca zarzuciła naruszenie:

1. art. 140 k.c., art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm. - dalej jako: u.p.z.p.), art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP, przez ograniczenie prawa do dysponowania nieruchomością i jej zagospodarowania nieproporcjonalnie do celów koniecznych dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej oraz ponad usprawiedliwione potrzeby publiczne, a w konsekwencji nadużycie władztwa planistycznego gminy;