Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 marca 2017 r., sygn. II SA/Wr 808/16

Planowanie przestrzenne

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (sprawozdawca) Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Sędzia WSA Władysław Kulon Protokolant: Asystent sędziego Łukasz Cieślak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 marca 2017 r. sprawy ze skargi D.K. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru M.W.P. 1 we W. I. stwierdza nieważność § 21 ust. 4 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki nr 7/4, AM-20, obręb M.W.; II. zasądza od Gminy W. na rzecz strony skarżącej kwotę 257 zł (słownie: dwieście pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 3 grudnia 2009 r., na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej "u.p.z.p.", w związku z uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia 5 października 2006 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru M.W.P. we W., Rada Miejska W. podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru M.W.P. we W..

Skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniósł D.K., zarzucając jej naruszenie art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Konstytucji RP, art. 1 ust. 2 pkt 6 i pkt 7, art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 u.p.z.p., art. 10 i art. 81 K.p.a. oraz art. 140 k.c. Formułując powyższe zarzuty, skarżący wniósł o stwierdzenia nieważności uchwały w części dotyczącej § 21 ust. 4 we fragmencie: "dojazd do terenu, o którym mowa w ust. 1 dopuszcza się wyłącznie od terenów 2KDD/1 i 2KDD/3" oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skarżący wskazał m.in., że działka nr 7/4, stanowiąca jego własność, jest pozbawiona całkowicie dostępu do jakiegokolwiek zjazdu, co powoduje, że nie może ona być wykorzystana zgodnie z jej przeznaczeniem, a przez to wartość jej spadła do zera. Przy czym wskazał, że inne działki leżące przy ul. A. posiadają zjazdy: po prawej stronie tej ulicy działka nr 4 posiada zjazd o szer. 6 m wybudowany naprzeciwko wyjazdu z ul. [...]. Posiada ona też zjazd od ul. [...]. W przypadku działki nr 5/2 stanowiącej własność Gminy W. istnieje możliwość skorzystania ze zjazdu od drogi nr 1, która ma zjazd od ul. [...]. Z kolei działka nr 7/1 stanowiąca również własność Gminy W. posiada dwa zjazdy z ul. [...] do drogi nr 1 i 2. Według skarżącego realizacja zapisu w § 21 ust. 4 planu jest nie do wykonania z przyczyn ekonomicznych, finansowych i szkodliwych zarówno dla jego działki, ale przede wszystkim dla działki 7/3, dla której w późniejszym czasie przy ewentualnej zmianie charakteru tej działki stanie się przeszkodą w uzyskaniu pozwolenia na budowę. Dalej skarżący zauważył, że działka nr 8/3 stanowiąca własność Skarbu Państwa posiada dwa zjazdy po 6 m, a pośrodku tych zjazdów, po przeciwnej stronie jezdni jest zjazd 7 m na działkę nr 16 oraz dodatkowy zjazd z drogi nr 3. Działka nr 21 należąca do Skarbu Państwa posiada zjazd o szer. 6 m. Również należąca do Gminy działka nr 10/13 posiada zjazd o szer. 6 m. Natomiast znajdująca się po lewej stronie ulicy działka nr 16 stanowiąca własność Gminy W. posiada dwa zjazdy o szerokości ponad 7 m każdy i jeden od ul. [...]. Według skarżącego z powyższego wynika, że Rada Miejska naruszyła konstytucyjną zasadę równości poprzez zróżnicowanie przeznaczenia nieruchomości objętych planem posiadających analogiczne uwarunkowania (art. 64 ust. 2 Konstytucji RP). Naruszenie przepisów niższych rangą pozwoliło na ustalenie sposobu wykorzystania prawa własności względem działki skarżącego w sposób naruszający prawo własności ponad potrzebę wynikającą z racjonalnych zasad planowania i zagospodarowania przestrzennego jak też ponad usprawiedliwione potrzeby publiczne.