Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 2 marca 2017 r., sygn. III SA/Po 927/16

Gry losowe

Dnia 2 marca 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Lorych-Olszanowska Sędziowie WSA Szymon Widłak (spr.) WSA Marek Sachajko Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Błoszyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] marca 2017 roku przy udziale sprawy ze skargi [...] Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w [...] na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] czerwca 2016r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Celnej decyzją z [...] czerwca 2016 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania spółki X (dalej: "strona", "spółka") od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w P. z [...] stycznia 2016 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

W dniu [...] października 2014 r. w toku czynności kontrolnych funkcjonariusze celni Urzędu Celnego w P. ustalili, że w lokalu o nazwie [...], znajdują się włączone do prądu i gotowe do gry automaty o nazwie [...] nr [...], [...] nr [...], [...] nr [...], [...] nr [...] i [...] nr [...], przypominające wyglądem automaty, na których urządza się gry na automatach w rozumieniu ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. W rezultacie dokonanych czynności kontrolnych taki charakter tych automatów został potwierdzony.

Naczelnik Urzędu Celnego w P. postanowieniem z [...] marca 2015 r. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie urządzania gier na powyższych automatach poza kasynem gry, aby następnie, po przeprowadzeniu postępowania, decyzją z [...] stycznia 2016 r. wymierzyć z tego tytułu spółce karę pieniężna w łącznej wysokości [...] zł.

W odwołaniu strona wniosła o uchylenie decyzji pierwszoinstancyjnej i umorzenie postępowania, zarzucając rażące naruszenie: 1) art. 200 w zw. z art. 123 Ordynacji podatkowej, przez zignorowanie obowiązku wyznaczenia stronie terminu na wypowiedzenie się co do zgromadzonego materiału dowodowego, czym w sposób oczywisty zanegowano ustawowo zagwarantowane stronie prawo do działania we własnej sprawie, 2) art. 8 w zw. z art. 1 pkt 1 w zw. z art. 1 pkt 5 w zw. z art. 1 pkt 2 dyrektywy nr 98/34/WE z 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, mające postać wydania sprzecznego z prawem Unii Europejskiej orzeczenia opartego o art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, które mocą wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 19 lipca 2002 r., sygn. C-213/11, uznane zostały za przepisy techniczne, które wobec braku notyfikacji Komisji Europejskiej nie mogą być stosowane w żadnym postępowaniu krajowym, 3) art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2, przez bezzasadne zastosowanie w sytuacji, gdy zgodnie z art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych strona objęta jest okresem ochronnym trwającym do 1 lipca 2016 r., wobec czego na dzień wydania zakwestionowanego orzeczenia stan prawny nie dawał możliwości nałożenia spornej kary pieniężnej, 4) art. 2 ust. 6 i ust. 7 ustawy o grach hazardowych, przez ich niezastosowanie mimo, że mocą tych przepisów to nie organ celny, a Minister Finansów, posiada wyłączną kompetencję do rozstrzygania decyzją między innymi tego, czy dana gra jest grą na automacie w rozumieniu ustawy.