Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 23 marca 2017 r., sygn. II SA/Ol 1/17

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 marca 2017 r. sprawy ze skargi E. B., H. B. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność uchwały nr "[...]" z dnia "[...]" w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta "[...]", wsi "[...]" i drogi pielgrzymkowej na trasie "[...]" w części zapisu § 365 w stosunku do działki skarżących o numerze "[...]", obręb "[...]", w miejscowości "[...]"; II. w pozostałej części oddala skargę; III. zasądza od Gminy "[...]" na rzecz skarżących kwotę 557 zł (pięćset pięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Uchwałą nr XXX/170/09 z dnia 21 maja 2009 r. Rada Miejska w Reszlu uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miasta Reszel, wsi Święta Lipka i drogi pielgrzymkowej na trasie Reszel - Święta Lipka, dalej zwanej: uchwałą dot. planu miejscowego lub planem miejscowym z 21 maja 2009r..

E. i H.B., pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r., wezwali Radę Miejską w Reszlu do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie powyższej uchwały w całości lub w części dotyczącej § 352 i § 365, i zmianę w tym zakresie załącznika graficznego. Podali, że są właścicielami działki nr [...], położonej we wsi Ś. Uchwała narusza bezpośrednio to prawo przez zmianę i ograniczenie dotychczasowego sposobu użytkowania działki, gdyż zgodnie z § 352 i § 365 uchwały działka znajduje się w liniach rozgraniczających wewnętrzną drogę jezdno - pieszą i drogę dojazdową. Takie przeznaczenie działki uniemożliwia jej zagospodarowanie w dogodny dla siebie sposób i korzystanie z niej z wyłączeniem innych osób. W ocenie skarżących, brak było uzasadnienia dla takiego przeznaczenia ich działki, gdyż wyznaczone drogi oznaczone na rysunku planu symbolami [...] będą służyć wyłącznie wąskiej grupie obywateli. Stwierdzili, że bezpodstawnie przyjęto, iż ich prawo własności ma mniejsze znaczenie niż prawo własności właścicieli działek położonych wzdłuż projektowanej drogi [...], która nie ma charakteru drogi publicznej. Zauważyli, że gmina nie podjęła żadnych działań w celu wybudowania tych dróg. Wywiedli z art. 2 pkt 5 i art. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art. 21 Konstytucji RP, że skoro projektowana droga [...] nie stanowi drogi publicznej, to § 365 uchwały nie był podyktowany żadnym celem publicznym, w związku z czym niemożliwe jest wywłaszczenie skarżących z części należącej do nich nieruchomości. Z uwagi na powyższe, ustalenia zawarte w tym przepisie naruszają w sposób istotny przepisy dotyczące ochrony własności. Podnieśli, że z art. 64 i art. 32 ust. 3 Konstytucji RP wynika, iż planowanie przestrzenne w gminie ma poszukiwać rozwiązań, które w optymalny sposób rozwiązują konflikt potrzeb publicznych i potrzeb właścicieli poszczególnych nieruchomości. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób, przy tym ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. W ocenie skarżących, żadna z takich przesłanek do ograniczenia ich prawa własności nie zaistniała przy uchwalaniu ww. uchwały, a Rada podejmując uchwałę nadużyła swoich uprawnień w zakresie kształtowania ładu przestrzennego Gminy.