Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 24 marca 2017 r., sygn. II SA/Gl 1138/16

Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Broda (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Matan,, Sędzia WSA Artur Żurawik, Protokolant Agnieszka Jurczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2017 r. sprawy ze skargi W. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] r., 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz skarżącego kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta B., działając na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 1 c ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2016 r. poz. 627 ze zm.) orzekł o zatrzymaniu W. W. prawa jazdy kategorii B, nr [...] wydanego przez ten organ, na okres 3 miesięcy od dnia zwrotu tego dokumentu. Organ pierwszej instancji powołał się na pismo z Komendy Powiatowej Policji w L. z dnia [...] r. nr [...] informujące, że w dniu [...] r. W. W. kierując pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o 55 km/h, a zatem o więcej niż 50 km/h.

W odwołaniu od tej decyzji W. W. wskazał na błędną wykładnię art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami oraz niezastosowanie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 541). Nadto, podniósł zarzut naruszenia:

art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., dalej zwanej Kpa). Zwrócił również uwagę na niezastosowanie przez organ regulacji art. 97 § 1 pkt 4 Kpa (sprawa przed Trybunałem Konstytucyjnym sygn. akt K 24/15). W oparciu o te zarzuty wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, ewentualnie o jej uchylenie. W uzasadnieniu odwołania W. W. wyjaśnił, że nie dopuścił się zarzuconego mu wykroczenia, nie przyznał się do niego, a jego wina nie została udowodniona prawomocnym orzeczeniem sądu. Wnioskując a contrario z art. 135 ust. 1 a pkt 1 z dnia ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (obecnie Dz.U. z 2017 r. poz. 128 ze zm.) zaznaczył, że skoro dokument prawa jazdy nie został mu zatrzymany przez funkcjonariusza Policji to prawomocne stwierdzenie ujawnienia zarzucanego mu czynu nie miało miejsca. Zdaniem wnoszącego odwołanie rozstrzygniecie organu zostało oparte na zawiadomieniu złożonym z naruszeniem przepisów prawa karnego (wprowadzenie przez Policjanta do systemu zatrzymania, które faktycznie nie nastąpiło). Uzasadniając dalsze zarzuty W. W. wytknął, że organ nie odniósł się w ogóle do informacji wskazanych przez niego w piśmie z dnia [...] r. w reakcji na zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie, w tym zakwestionowania faktu popełnienia zarzucanego czynu. Zaakcentował również, że podstawą do skierowania wniosku o zatrzymanie prawa jazdy jest dopiero prawomocne zakończenie postępowania o wykroczenie. Musi zatem nastąpić uznanie popełnienia wykroczenia przez jego sprawę w postępowaniu mandatowym (przyjęcie mandatu) albo ustalenie jego popełnienia w postępowaniu sądowym (w sytuacji kwestionowania przez kierującego faktu popełnienia wykroczenia). Wnoszący odwołanie ponownie wskazał, że odmówił przyjęcia mandatu, wobec tego sporządzono wniosek o ukaranie do sądu. Jego zdaniem decyzja organu zapadła zatem przedwcześnie.