Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 2 marca 2017 r., sygn. III SA/Gl 1310/16

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Wujek (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Herman, Sędzia WSA Adam Nita, Protokolant Ref. staż. Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2017 r. sprawy ze skargi T. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [..]. r. nr [..] Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z [...] r. nr [...], na mocy której określono T.D.(D.) zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za:

- II kwartał 2010r. w kwocie 84.592,00 zł;

- III kwartał 2010r. w kwocie 131.497,00 zł;

- IV kwartał 2010r. w kwocie 88.554,00 zł;

- I kwartał 2011r. w kwocie 62.980,00 zł.

W jej uzasadnieniu przedstawił następujący stan faktyczny sprawy.

W trakcie postępowania kontrolnego przeprowadzonego w "A" w T. organ pierwszej instancji ustalił, że w rejestrach podatku od towarów i usług uwzględnione zostały faktury dotyczące zakupu żelazostopów od następujących firm: "B" w B. , "C" w M. , "D" w S. , "E" w O. oraz "F" w S. , które nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Kwestionując dokonane na ich podstawie obniżenie podatku należnego decyzją z [..]. r. nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. określił T. D. (D. ) zobowiązanie w podatku od towarów i usług za II, III, IV kwartał 2010 r. oraz I kwartał 2011 r.

Nie zgadzając się z wydanym rozstrzygnięciem działający w sprawie pełnomocnik złożył odwołanie do Dyrektora Izby Skarbowej w K. , w którym zarzucił organowi pierwszej instancji naruszenie;

- art 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a, art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a i pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., nr 54, poz. 535 ze zm. - dalej "ustawa o VAT") poprzez bezpodstawne pozbawienie prawa do odliczenia podatku naliczonego, mimo że ustalony stan faktyczny i zgromadzony materiał dowodowy nie dawał podstaw do zastosowania ograniczeń w odliczeniu, bowiem okoliczności sprawy wskazywały, że podatnik nie uczestniczył w sposób świadomy w procederze wprowadzania do obrotu "pustych faktur" i nie miał wiedzy, że obrót ten dotknięty jest jakimikolwiek nieprawidłowościami, a ewentualne rozbieżności pomiędzy dostawcą rzeczywistym a dostawcą fakturowym wynikały z porozumienia istniejącego między nimi, o którym podatnik nie miał wiedzy;