Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 23 lutego 2017 r., sygn. I SA/Po 1182/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Zygmont Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Protokolant: Referent stażysta Agata Pasternak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2017 r. sprawy ze skargi [...] na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...], nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej [...] kwotę 597,00 zł (pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, postanowieniem z dnia 30 października 2015 r., nr [...], zawiesiło prowadzone względem X. S.A. z siedzibą w A(2) (dalej zwanej spółką lub skarżącą) postępowanie podatkowe do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia przez sąd powszechny sprawy z powództwa Prezydenta A(1) przeciwko skarżącej o ustalenie, że umowa sprzedaży i leasingu zwrotnego z dnia 31 stycznia 2009 r., zawarta pomiędzy poprzednikiem prawnym skarżącej (S(2) S.A.) a S(1) sp. z o.o. nie istnieje.

Wyjaśniono, że Burmistrz Miasta i Gminy A(4), decyzją z dnia 24 października 2014 r., nr [...], określił spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. Konieczność określenia wysokości zobowiązania podatkowego wynikała z faktu otrzymania informacji od organu kontroli skarbowej. Przeprowadzona przez ten organ kontrola wykazała, że umowa sprzedaży i leasingu zwrotnego z dnia 31 stycznia 2009 r., nie obejmowała linii kablowych ułożonych w kanalizacji. Skarżąca po zawarciu wskazanej umowy nie deklarowała wspomnianych linii do opodatkowania podatkiem od nieruchomości uznając, że nie stanowią one już całości użytkowo-technicznej z kanalizacją. Organ I instancji nie podzielił powyższego zapatrywania uznając, że do lipca 2010 r., skarżąca powinna płacić podatek od należących do niej linii kablowych, niezależnie od tego, kto był właścicielem kanalizacji. W ocenie Kolegium nie ulega wątpliwości że umowa sprzedaży i leasingu zwrotnego z dnia 31 stycznia 2009 r., zawarta pomiędzy skarżącą a S(1) sp. z o.o., ma wpływ na treść rozstrzygnięcia. Ewentualne podważenie ważności transakcji pociągałoby bowiem za sobą konieczność wliczenia do podstawy opodatkowania także wartości kanalizacji kablowej, a nie jedynie samych kabli w okresie siedmiu pierwszych miesięcy roku, którego dotyczy decyzja. Wystąpienie tego rodzaju skutku jest przy tym możliwe, z uwagi na wniesienie przez Prezydenta Miasta A(1) pozwu o ustalenie, że wskazana powyżej umowa nie istnieje. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało również, że nie podziela poglądu, że wyrok sądu w opisanej powyżej sprawie będzie skuteczny tylko w odniesieniu do zobowiązania podatkowego na rzecz Miasta A(1). Zasada zgodnie z którą wyrok skutkuje tylko pomiędzy stronami sporu, ma zastosowanie do stosunków cywilnoprawnych, nie można jej natomiast automatyczne przenosić na grunt prawa podatkowego. Pozew o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, wniesiony w oparciu o art. 199a § 3 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 1891 k.p.c., nie jest bowiem tożsamy ze "zwykłym" pozwem o ustalenie. Warunkiem skutecznego ubiegania się o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa w oparciu o art. 189 k.p.c., jest wykazanie przez powoda interesu prawnego. Z uprawnienia tego może zatem skorzystać także np. strona kwestionowanego stosunku prawnego. Z kolei organ podatkowy nie jest w żaden sposób uwikłany w stosunek prawny, którego istnienie bądź nieistnienie chce ustalić. W tym kontekście podniesiono, że Prezydent Miasta A(1) nie ma osobiście żadnego interesu prawnego w ustaleniu istnienia czy nieistnienia umowy sprzedaży i leasingu zwrotnego budowli telekomunikacyjnych, jest natomiast niejako rzecznikiem interesu publicznego. Zaznaczono również, że zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwo we i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Wystarczające jest zatem aby sąd raz wypowiedział się na temat ważności umowy, a absurdem byłoby wymaganie, żeby organy wszystkich polskich gmin występowały z identycznymi pozwami.