Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 stycznia 2017 r., sygn. III SA/Lu 623/16

Drogi publiczne; Samorząd terytorialny

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Drwal, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Kowalczyk, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), , Protokolant Sekretarz sądowy Sylwia Bałaban, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 18 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi E. W. K. I Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na uchwałę Nr [...] Rady Miejskiej w T. z dnia [...] września 2015 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Rada Miejska w [...], działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, ze zm.; dalej: u.s.g.) oraz art. 40 ust. 8 i 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, ze zm.; dalej: u.d.p.), podjęła dnia [...] września 2015 r. uchwałę [...] w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych, których zarządcą jest Gmina [...].

Pismem z dnia 26 stycznia 2016 r. E. [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] (dalej: Spółka lub skarżąca) wezwała Radę Miejską do usunięcia naruszenia prawa poprzez stwierdzenie nieważności ww. uchwały. W wezwaniu Spółka podniosła zarzuty nieuzasadnionego zróżnicowania wysokości opłat w zakwestionowanej uchwale, a także powielenie w treści uchwały przepisów ustawowych.

Pismem z dnia 11 marca 2016 r. Przewodniczący Rady Miejskiej w [...] poinformował Spółkę, że do Rady nie wpłynęły żadne inicjatywy uchwałodawcze dotyczące kwestionowanej uchwały. W związku z tym Przewodniczący stwierdził brak podstaw do podjęcia decyzji o stwierdzeniu nieważności uchwały.

Pismem z dnia 22 marca 2016 r. pełnomocnik Spółki wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na uchwałę z dnia [...] września 2015 r. Pełnomocnik podniósł cztery zarzuty: naruszenia art. 40 ust. 5 i ust. 9 pkt 3, 4 i 5 u.d.p. poprzez niezgodne z przepisami ustawy określenie stawek opłat za zajęcie pasa drogowego; naruszenie § 118 i § 137 Zasad techniki prawodawczej poprzez powtarzanie w uchwale przepisów powszechnie obowiązujących; naruszenia art. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 32 Konstytucji RP poprzez bezprawne zróżnicowanie stawek dla urządzeń umieszczanych w pasie drogowym; naruszenie art. 8 k.p.a. poprzez brak uzasadnienia uchwały.