Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 29 grudnia 2016 r., sygn. II SA/Wa 1652/16

Odrzucenie skargi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. H., A. P., A. P. na postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącym K. H. kwotę 200 (dwieście) złotych, A. P. kwotę 200 (dwieście) złotych, A. P. kwotę 200 (dwieście) złotych uiszczonych tytułem wpisów sądowych od skargi.

Uzasadnienie

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej postanowieniem z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, wydanym na podstawie art. 179 Konstytucji RP, odmówił powołania m.in. K. H. na stanowisko sędziego Sądu Apelacyjnego w [...], A. P. na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w [...], A. P. na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego [...].

K. H., A. P., A. P., reprezentowani przez r. pr. M. C., wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Prezydenta RP z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] (opublikowane w Monitorze Polskim z dnia [...] lipca 2016 r.), jako inny niż określony w art. 3 § 2 pkt 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. - dalej jako p.p.s.a) akt z zakresu administracji publicznej, dotyczący wynikających z przepisów prawa uprawnień skarżących do powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego.

Zaskarżając przedmiotowe postanowienie w całości autor skargi zarzucił wydanie skarżonego aktu z naruszeniem prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj.: naruszenie art. 179 w zw. z art. 144 ust. 1 i ust. 3 pkt 17 i art. 7 Konstytucji RP oraz art. 55 § 1 i 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 133 ze zm. - p.u.s.p.) w zw. z art. 61, art. 63 oraz art. 64, art. 57 § 1, art. 57ah § 1 i 5, art. 58 § 2 i 4, art. 60 p.u.s.p. oraz art. 37 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 976 ze zm. - dalej jako u.k.r.s.), poprzez niewłaściwe zastosowanie i tym samym: 1) odmowę powołania skarżących do pełnienia urzędów na stanowisku sędziego, zgodnie z wnioskiem Krajowej Rady Sądownictwa, 2) błędne uznanie, że Prezydent RP może dowolnie korzystać z prerogatywy do powoływania sędziów i nie jest związany przesłankami nominacji, procedurą nominacji oraz zasadą legalizmu, 3) błędne uznanie, że Prezydent RP może oceniać kwalifikacje kandydatów na stanowiska sędziowskie i opiniować ich kandydatury, 4) błędne uznanie, że wniosek Krajowej Rady Sądownictwa nie jest wiążący, w sytuacji w której kandydaci na stanowiska sędziowskie spełnili ustawowe wymagania i przeszli procedurę kwalifikacyjną oraz zostali przedstawieni przez KRS we wniosku o powołanie, zaś brak było konstytucyjnoprawnych przeszkód do ich nominacji, 5) brak uzasadnienia odmowy nominacji, które utrudnia weryfikację jego legalności i właściwego skorzystania Prezydenta RP z jego prerogatywy oraz pozbawia kandydatów możliwości poznania motywów odmowy.