Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 grudnia 2016 r., sygn. VI SA/Wa 2109/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Sędzia WSA Urszula Wilk Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi R. S.A. z siedzibą w [...] na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie dotyczącej opłaty koncesyjnej oddala skargę

Uzasadnienie

Radio [...] SA z siedzibą w [...] (dalej: Radio [...], skarżąca) wniosła do tutejszego Sądu skargę na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] sierpnia 2013 r. w przedmiocie umorzenia postępowania.

W skardze podniesiono zarzuty:

I. naruszenia przepisów prawa materialnego, w tym:

1) art. 2, art. 190 ust. 4, art. 193 i art. 79 Konstytucji RP - poprzez ich niezastosowanie, pomimo, że stanowiły one podstawę do odstąpienia od zasady tempus regit actum w przypadku decyzji wydawanej na skutek wznowienia postępowania administracyjnego;

2) art. 40 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji, w brzmieniu uwzględniającym wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2011 r. (sygn. akt P 9/09), a obowiązującym przed dniem 20 listopada 2012 r. - poprzez jego niezastosowanie, pomimo, iż był podstawą do zastosowania przepisów ustawy o opłacie skarbowej, jako podstawy prawnej dla określenia wysokości opłaty za udzielenie koncesji;

3) art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. c) oraz Załącznika, część III, pkt 44, ppkt 2 ustawy o opłacie skarbowej - poprzez ich niezastosowanie, pomimo, iż były podstawą do wskazania prawidłowej opłaty za udzielenie koncesji na kwotę 82 zł;

4) art. 40 ustawy o radiofonii i telewizji, w brzmieniu obowiązującym od dnia 20 listopada 2013 r. oraz przepisów rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 grudnia 2012 r. w sprawie wysokości opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych - poprzez ich błędne zastosowanie, w sytuacji, gdy przepisy te nie powinny w ogóle mieć zastosowania w niniejszej sprawie.