Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 listopada 2016 r., sygn. III SA/Gd 695/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka (spr.), Sędzia WSA Paweł Mierzejewski, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Kinga Czernis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2016 r. sprawy ze skargi I. T. i K. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 13 czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 22 grudnia 2014 r. nr [...] Prezydent Miasta odmówił przyznania I. i K. T. pomocy społecznej w postaci zasiłku okresowego. Postępowania w przedmiocie przyznania ww. świadczenia zostało wszczęte w następstwie wniosku z dnia 24 listopada 2014 r.

W podstawie prawnej wydanej decyzji organ pierwszej instancji wskazał m.in. art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 4, art. 7, art. 8, art. 11 ust. 2, art. 17 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 1, art. 38, art. 106 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że w trakcie postępowania wyjaśniającego ustalono, że dochód rodziny w miesiącu poprzedzającym wniosek o udzielnie pomocy tj. w październiku 2014 r. wyniósł 2515,86 zł. Rodzina składa się z czterech osób. Dochód na osobę w rodzinie wyniósł 628,97 zł, natomiast kryterium dochodowe rodziny wynosi 1824 zł. Na dochód składa się: zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł, zasiłek stały w kwocie 153,71 zł, renta socjalna w kwocie 619,50 zł, dodatek mieszkaniowy w kwocie 436,65 zł oraz świadczenie pielęgnacyjne na córkę A. T. w kwocie 1153 zł. Pomoc w formie zasiłku okresowego nie mogła być wnioskodawcom przyznana z uwagi na przekroczenie kryterium dochodowego określonego w art. 8 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej (456 zł na osobę w rodzinie w okresie złożenia wniosków, a od 1 października 2015 r. kwoty 514 zł).

Odnosząc się do sytuacji rodzinnej wnioskodawców organ wskazał, że córka wnioskodawców A. T. - zgodnie z pismem A G. z dnia 20 października 2014 r., jest zdolna do samoobsługi, nie była hospitalizowana od 2002 r., na wizytach w poradni w 2014 r. była zaledwie dwa razy. Nie korzysta z ośrodków wsparcia, z doradztwa osobom niepełnosprawnym w projekcie "Rodzina Bliżej Siebie", propozycje spotykały się wielokrotnie z jej odmową, jak i nie zyskały aprobaty rodziny. Z odmową spotkała się też propozycja pomocy psychologicznej z DOPS. Jak wynika z relacji domowników A. T. jest zupełnie niesamodzielna zarówno w kwestii samoobsługi, jak w pracach domowych. Zajmuje się nią ojciec. Niemniej jednak, co organ ustalił, widywana jest jak dźwiga ciężkie torby z odzieżą, którą rodzina regularnie wybiera w magazynie DOPS. Często jest także widywana z siostrą M. T. i ojcem w supermarkecie, gdzie wyszukują przeterminowane artykuły. I. T. - pomimo swojej niewątpliwej choroby reumatycznej, nie podejmuje żadnych kroków w celu usprawnienia ruchowego a co za tym idzie, poprawy zdrowia. Nie uczęszcza na żadną rehabilitację, nie wyjeżdża do specjalistycznego sanatorium, które poprawiłoby stan zdrowia. Ostatni raz hospitalizowana kilkanaście lat temu, wypisała się na własne żądanie, twierdząc, że nie daje sobie rady w samoobsłudze. K. T. - pomimo licznych dolegliwości zdrowotnych, które nie są przeszkodą w sprawowaniu opieki nad niepełnosprawnymi członkami rodziny (opinia lekarza ogólnego), nie podejmuje żadnych kroków dążących do poprawy sytuacji rodziny, a jedynie, pomoc ogranicza się do "interweniowania w różnych urzędach aby otrzymać to co należy się rodzinie ze strony Państwa". Druga córka wnioskodawców - M. T. jako osoba w wieku produkcyjnym, ukończyła studia wyższe na kierunku politologia, ukończyła staż zawodowy, przez krótki okres czasu pracowała "na zastępstwo". Podjęcie pracy zarobkowej przez M. T., zdaniem organu, skutkowałoby nie tylko poprawą sytuacji materialnej rodziny, ale też psychicznej. Niepodejmowanie zatrudnienia powoduje, iż w przyszłości nie będzie miała żadnych perspektyw podjęcia jakiegokolwiek zatrudnienia. Ponadto zdaniem organu, opieka ze strony jednego członka rodziny nad pozostałą dwójką osób niepełnosprawnych jest wystarczająca.