Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 26 października 2016 r., sygn. II SA/Sz 801/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj, Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Protokolant starszy sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 października 2016 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu nienależnie pobranego świadczenia uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty S. z dnia [...] r. nr [...].

Uzasadnienie

Starosta S. decyzją z dnia [...] r. [...] na podstawie art. 76 ust. 7 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 149 ze. zm.), po rozpatrzeniu wniosku M C. z dnia [...] r., orzekł o odmowie umorzenia kwoty [...] zł nienależnie pobranego świadczenia pieniężnego (zasiłku dla bezrobotnych).

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ I instancji wskazał, że samo spełnienie przesłanek określonych w art. 76 ust. 7 pkt 1-4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie zobowiązuje organu do umorzenia należności z tytułu zwrotu przyznanych środków. Jest to tzw. decyzja uznaniowa.

W oparciu o złożone oświadczenie o dochodach ustalono, że miesięczny dochód na osobę w rodzinie jest większy o [...] zł od kryterium dochodowego uprawniającego do ubiegania się o świadczenia z pomocy społecznej. Zdaniem organu, sytuacja finansowa strony umożliwia spłatę zadłużenia, jeśli nie jednorazowo, to ratalnie i nie daje podstaw do umorzenia nienależnie pobranego świadczenia. Dlatego po zasięgnięciu opinii Powiatowej Rady Rynku Pracy w S., która wniosek zaopiniowała negatywnie, należało odmówić umorzenia przypisanej do zwrotu kwoty nienależnie pobranego zasiłku dla bezrobotnych.

M. C złożył odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, że organ całkowicie pominął w swoich rozważaniach kwestię przedawnienia roszczenia, na którą się powoływał, o której mowa w art. 76 ust. 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Przy czym, w świetle ust. 5 tego artykułu w zakresie nieuregulowanym w ust. 2-4 stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny dotyczące przerwania biegu terminu przedawnienia. Przepis art. 123 § 1 k.c. przewiduje trzy grupy przyczyn (zdarzeń) powodujących przerwanie biegu terminu przedawnienia. Zdaniem odwołującego się, w świetle powyższych uregulowań bezspornym jest, że roszczenie Starosty S. skierowane wobec jego osoby uległo prekluzji. Ostatnia rata zasiłku dla bezrobotnych została wypłacona [...] r. Oznacza to, że na dzień wydania decyzji Starosty S., tj. [...] r. przedawniły się należności wypłacone mu do dnia [...] r. Nadto w sprawie nie zaistniały okoliczności powodujące przerwanie biegu terminu przedawnienia, a zatem roszczenie Starosty o zapłatę należności określonej w ostatecznej decyzji z dnia [...] r. przedawniło się w całości z dniem [...] r.