Wyrok WSA w Łodzi z dnia 13 października 2016 r., sygn. II SA/Łd 551/16

Dnia 13 października 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska, Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.), Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski, Protokolant Pomocnik sekretarza Izabela Bielińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2016 roku sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych oddala skargę. LS

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...]. nr [...], znak [...] Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołania A Sp. z o.o. z siedzibą w W., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z [...]. nr [...].

Jak wynika z akt sprawy w dniu 4 marca 2016 r. do organu I instancji wpłynęło zgłoszenie A Spółki z o.o. z siedzibą w W. w sprawie zamiaru wykonania robót budowlanych związanych z instalowaniem konstrukcji pod anteny i urządzenia technologiczne dla stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...]. Do zgłoszenia dołączono oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością (nr ew. 180/16) na cele budowlane sporządzone przez R.J. 4 marca 2016 r., pełnomocnictwo udzielone przez członka zarządu oraz prokurenta R.J. do samodzielnego reprezentowania Spółki. Inwestor termin rozpoczęcia robót budowlanych wyznaczył na dzień 4 kwietnia 2016 r.

Decyzją z [...] Prezydent Miasta Ł., działając na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego oraz art. 104 K.p.a. wniósł sprzeciw w sprawie zamiaru wykonania przedmiotowych robót budowlanych, argumentując, że zawarte w aktach sprawy rysunki oraz opis planowanych robót wskazują wyraźnie, iż inwestor planuje zlokalizowanie na dachu istniejącego budynku antenowej konstrukcji wsporczej w postaci masztu kratowego ze stali S235JR zabezpieczonej powłoką antykorozyjną przez ocynkowanie ogniowe. W ocenie organu I instancji inwestor niezasadnie przyjął, iż projektowana konstrukcja wsporcza nie jest masztem telekomunikacyjnym, w konsekwencji nie będąc masztem telekomunikacyjnym nie narusza przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zdaniem organu I instancji zgłoszona konstrukcja pod anteny umieszczone na budynku o wysokości 15,5m narusza przepis § 5 pkt 7 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej w Ł. nr [...] z dnia [...], który zakazuje lokalizacji masztów telekomunikacyjnych, za wyjątkiem umieszczonych na dachach budynków o wysokości nie niniejszej niż 25,0m. Powyższe uzasadniało zgłoszenie sprzeciwu w trybie art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego.