Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 13 października 2016 r., sygn. III SA/Gd 179/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędziowie Sędzia WSA Felicja Kajut (spr.), Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Januszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2016 r. sprawy ze skargi M. A. na decyzję Wojewody z dnia 27 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta decyzją z dnia 16 września 2015 r. nr [...], na podstawie art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 388), orzekł o wymeldowaniu małoletniego M. A. z pobytu stałego z lokalu przy ul. [...] nr [...] w G.

W uzasadnieniu organ wskazał, że z wnioskiem o wymeldowanie M. A. z pobytu stałego z lokalu przy ul. [...] w G. wystąpili M. A. i M. A., podając, że wymieniony nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu od listopada 2012 r. Od tego czasu przebywa wraz z matką A. A. w lokalu swojej ciotki E. K. Zgodnie z wpisem w księdze wieczystej z dnia 18 września 2007 r. właścicielami lokalu przy ul. [...] w G. są M. A. i M. A.

Podstawę prawną wymeldowania osoby decyzją administracyjną stanowi art.35 ustawy o ewidencji ludności, który przewiduje, że organ gminy wydaje na wniosek właściciela lub innego podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się. Zgodnie z art. 33 ust.1 ww. ustawy, obywatel, który opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu obowiązany jest wymeldować się.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, że M. A. wraz z matką opuścił przedmiotowy lokal w listopadzie 2012 r. Spór miedzy stronami dotyczył jedynie okoliczności tego opuszczenia. W przeciwieństwie do wnioskodawców A. A. utrzymywała, iż powodem opuszczenia lokalu był brak dostępu do wody i prądu, a także przemoc stosowana wobec niej i małoletnich dzieci przez męża M. A. Wskazała, że przed opuszczeniem lokalu podjęła środki prawne przeciwko stosowanej przemocy, zawiadamiając właściwe organy. Wyjaśniła, że w lokalu został wymieniony zamek i nie mogła się do niego dostać w celu zabrania pozostawionych tam rzeczy. Niemniej jednak A. A., pomimo deklaracji, jaką złożyła do protokołu w dniu 1 kwietnia 2015 r., nie wystąpiła do sądu powszechnego z pozwem o ochronę naruszonego posiadania, ponieważ termin na złożenie takiego pozwu już minął. Należy zatem uznać, że strona nie wykorzystała do końca wszelkich środków prawnych zmierzających do przezwyciężenia przeszkód w swobodnym korzystaniu z lokalu, uzyskania kluczy i powrotu do mieszkania. Jeżeli osoba pomimo usunięcia z lokalu wbrew swojej woli nie podejmuje przez długi czas kroków prawnych w celu przywrócenia jej posiadania do tego lokalu, świadczy to o opuszczeniu przez nią miejsca pobytu stałego.