Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. II SA/Ol 895/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie sędzia NSA Janina Kosowska (spr.) sędzia WSA Beata Jezielska Protokolant referent stażysta Milena Małyszko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2016 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier hazardowych bez wymaganego zezwolenia 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji, 2/ zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz skarżącej Spółki A kwotę 1690 zł (tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej udzielił Spółce A (dalej zwanej Spółką) zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa warmińsko-mazurskiego w konkretnych punktach gier na okres 6 lat.

Powyższe zezwolenie (dalej zwane zezwoleniem) zostało cofnięte w całości decyzją Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]".

Decyzją z dnia "[...]" Naczelnik Urzędu Celnego (dalej zwany organem I instancji), powołując art. 89 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1, art. 90, art. 91 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540 ze zm. - dalej jako u.g.h.), wymierzył Spółce karę pieniężną w wysokości "[...]" zł. z tytułu urządzania bez wymaganego zezwolenia w listopadzie 2013 r. gier hazardowych na 6 automatach zlokalizowanych na obszarze właściwości tego organu. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ I instancji stwierdził, że cofnięcie przez właściwy organ, choćby decyzją nieostateczną, zezwolenia na urządzanie gier hazardowych, jest równoważne w skutkach z nieposiadaniem przez dany podmiot, od chwili doręczenia takiej decyzji, wymaganego przepisami u.g.h. zezwolenia na prowadzenie takiej działalności. Wskazał, że ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, to jest w szczególności z przesłanych przez Spółkę: miesięcznej informacji o osiągniętych przychodach z gier na automatach o niskich wygranych w listopadzie 2013 r. oraz deklaracji dla podatku od gier (POG-4) za listopad 2013 r., wynikało, że Spółka, pomimo skutecznego cofnięcia jej zezwolenia, urządzała gry na 6. automatach zlokalizowanych na terenie właściwości miejscowej organu I instancji. Organ I instancji wywiódł z art. 239a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. - dalej jako o.p.), że zawarty w tym przepisie zakaz wykonania nieostatecznej decyzji odnosi się do decyzji nakładających na stronę obowiązek podlegający wykonaniu w trybie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (z wyjątkiem sytuacji, gdy decyzji nieostatecznej nadano rygor natychmiastowej wykonalności). Z decyzji o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych nie wynika dla jej adresata skonkretyzowany obowiązek, wobec czego nie jest możliwe prowadzenie na jej podstawie egzekucji administracyjnej, co wyłącza ją z katalogu decyzji zdefiniowanych w art. 239a o.p. W konsekwencji powyższego nieostateczna decyzja cofająca zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych podlega wykonaniu, rozumianemu jako związanie zapadłym w jej wyniku rozstrzygnięciem uchylającym przyznane wcześniej uprawnienie. Organ I instancji wywiódł ponadto z art. 212 o.p., że nie może pominąć treści własnego rozstrzygnięcia, które ukształtowało prawa i obowiązku strony, także w prowadzonych postępowaniach odrębnych. W tych okolicznościach organ I instancji uznał, że wypełniona została dyspozycja art. 89 ust. 1 u.g.h., czego skutkiem było wymierzenie Spółce kary pieniężnej w wysokości 100% przychodu uzyskanego z urządzanej w tym okresie gry.