Wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. I SA/Kr 476/16

|Sygn. akt I SA/Kr 476/16 | [pic] W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 czerwca 2016 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Ewa Michna (spr.), Sędziowie: WSA Paweł Dąbek, WSA Stanisław Grzeszek, Protokolant: specjalista Bożena Piątek, po rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, w dniu 10 czerwca 2016 r., sprawy ze skargi O.S.A. w W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 15 lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie nadania decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności - skargę oddala -

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem wydanym dnia 15 lutego 2016 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy postanowienie Wójta C.z dnia 16 grudnia 2015 r. nr [...] orzekające o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej tego samego organu z dnia 16 grudnia 2015 r. nr [...] , określającej O. S.A. z siedzibą w W. (skarżąca) wysokość podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie 10 861 zł. W ww. postanowieniu w przedmiocie nadania rygoru Wójt C. podkreślił, że okres do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości jest krótszy niż 3 miesiące. Wystąpiły wiec przesłanki, o których mowa w art. 239b§1 pkt 4 ustawy z dnia 29 lipca 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.).

W złożonym zażaleniu skarżąca podniosła, że nie została poinformowania o toczącym się postępowaniu w sprawie nadania nieostatecznej decyzji Wójta C. rygoru natychmiastowej wykonalności. Przyznała przy tym, że wprawdzie na mocy art. 165 § 5 i art. 200 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej ustawodawca wyłączył obowiązek doręczenia postanowienia o wszczęciu postępowania oraz obowiązek wyznaczenia terminu do wypowiedzenia się w sprawie materiału dowodowego, to jednakże nie wyłączył obowiązków wynikających z art. 121 powołanej ustawy. Zdaniem skarżącej, sprzeczne z zasadą zaufania do organów podatkowych było zachowanie organu, który nie informował podatnika o prowadzonym wobec niego postępowaniu, lecz doręczał mu jedynie końcowe rozstrzygnięcie. Brak wiedzy o toczącym się postępowaniu uniemożliwiał dobrowolne, wcześniejsze wykonanie decyzji, czy też złożenie wniosku o wydanie decyzji, która zawiesiłaby bieg terminu przedawnienia.