Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 maja 2016 r., sygn. II SA/Wa 1710/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania (spr.), Sędziowie WSA Andrzej Kołodziej, Iwona Maciejuk, Protokolant Sylwia Rosińska-Czaykowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2016 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku oddala skargę

Uzasadnienie

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. znak: [...], po rozpatrzeniu wniosku z dnia [...] czerwca 2015 r., stosując art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.), odmówił przyznania K. K. renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku.

W uzasadnieniu organ podał, że zgodnie z art. 83 ust. 1 ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenie w drodze wyjątku może być przyznane ubezpieczonym oraz pozostałym po nich członkom rodziny, którzy wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków wymaganych w ustawie do uzyskania prawa do emerytury lub renty, nie mogą - ze względu na całkowitą niezdolność do pracy lub wiek - podjąć pracy lub działalności objętej ubezpieczeniem społecznym i nie mają niezbędnych środków utrzymania.

Organ zaznaczył, że powyższe warunki muszą być spełnione łącznie, a niespełnienie choćby jednego z nich wyklucza możliwość przyznania tego rodzaju świadczenia.

Następnie organ wskazał, iż z dokumentacji zawartej w aktach rentowych wynika, że dochód rodziny wnioskodawczyni wynosi [...] zł brutto, a wykazany miesięczny dochód na osobę w rodzinie wynosi [...] zł brutto i jest wyższy od kwoty najniższej emerytury, która od dnia 1 marca 2015 r. wynosi [...] zł brutto. Dochód przypadający na osobę w rodzinie może nie zaspokajać wszystkich potrzeb życiowych wnioskodawczyni, jednakże trudno uznać, że nie pozwala na zaspokojenie potrzeb niezbędnych, podstawowych. Nie można zatem przyjąć, że wnioskodawczyni pozostaje bez niezbędnych środków utrzymania.