Wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 marca 2016 r., sygn. III SA/Wa 383/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Piotr Przybysz, sędzia WSA Jarosław Trelka, Protokolant starszy referent Monika Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2016 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług za miesiące od lutego 2006 r. do października 2007 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz A. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 5.326 zł (słownie: pięć tysięcy trzysta dwadzieścia sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z dnia [...] grudnia 2014 r. po rozpatrzeniu odwołania A. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "Skarżąca", "Spółka") utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia [...] września 2014 r., odmawiającej stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług w wysokości 86 269 zł wskazanej we wniosku i wypłaty oprocentowania liczonego na podstawie art. 78 § 1 i § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej za poszczególne okresy rozliczeniowe od lutego 2006 r. do października 2006 r. oraz za styczeń 2007 r.

Powyższa decyzja została wydana na podstawie następującego stanu faktycznego:

Decyzją z dnia [...] września 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. odmówił Skarżącej stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług w wysokości 86 269 zł i wypłaty oprocentowania liczonego na podstawie art. 78 § 1 i § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. Zm., dalej: Ordynacja podatkowa) za poszczególne okresy rozliczeniowe od lutego do października 2006 r. oraz za styczeń 2007 r.

W analizowanym okresie Skarżąca prowadziła działalność gospodarczą polegająca na świadczeniu usług leasingu, w ramach których występowała jako leasingodawca. Z postanowień zawieranych umów leasingu wynikał obowiązek ubezpieczania leasingowanych pojazdów. Spółka obciążała swoich klientów kosztami ubezpieczenia odrębnie od usługi leasingu, traktując otrzymane z tego tytułu należności jako zwolnione od podatku.