Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 23 marca 2016 r., sygn. II SA/Sz 1520/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Protokolant starszy sekretarz sądowy Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r. sprawy ze skargi B. P. na orzeczenie Komendanta Policji w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie kary dyscyplinarnej nagany oddala skargę.

Uzasadnienie

Orzeczeniem nr [...]. Komendant Powiatowy Policji uznał B. P. za winnego zarzucanych mu w postępowaniu dyscyplinarnym czynów. Za popełnione przewinienia dyscyplinarne wymierzona wobec obwinionego została kara nagany.

B.P. odwołał się od wyżej wskazanego orzeczenia. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie:

* art. 135g ustawy o Policji poprzez brak wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego, w szczególności okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego i rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść, a w szczególności uznanie, iż nie dopełnił obowiązków służbowych, czym naruszył dyscyplinę służbową;

* art. 135j ustawy o Policji poprzez dokonanie oceny zebranego materiału dowodowego w sposób rażąco dowolny, w szczególności wobec braku wnikliwej analizy okoliczności sprawy, potwierdzonej zaniechaniem jakiegokolwiek odniesienia się do zeznań przesłuchanych w sprawie osób, co doprowadziło do wniosków rażąco niesprawiedliwych dla obwinionego, a ponadto wymierzenia zbyt surowej kary, nawet w przypadku ewentualnego przewinienia;

* art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji poprzez uznanie, iż obwiniony nie dopełnił obowiązków służbowych, czym naruszył dyscyplinę służbową podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w powiązaniu z obowiązującymi przepisami prawa i wytycznymi skierowanymi do policjantów nie pozwala uznać, ażeby obwiniony dopuścił się któregokolwiek z zarzucanych mu czynów;

* art. 132 a ust.1 ustawy o Policji poprzez brak ustalenia zawinienia popełnienia przez obwinionego przewinienia dyscyplinarnego, co w konsekwencji doprowadziło do niezastosowania art. 134 h ust. 3 ustawy o Policji, pomimo iż w sprawie istniały przesłanki mające wpływ na złagodzenie kary i uznanie czynu, za czyn mniejszej wagi uzasadniający ewentualne odstąpienie od ukarania.