Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 18 lutego 2016 r., sygn. III SA/Gd 843/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Felicja Kajut (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Anna Orłowska, Sędzia WSA Jolanta Sudoł, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Beata Kaczmar, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2016 r. sprawy ze skargi B. B. na decyzję Wojewody [...] z dnia 4 września 2015 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Wojewody [...] na rzecz B. B. 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 13 lipca 2015 r. Prezydent Miasta, na podstawie

art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (tj. Dz. U. z 2015 r. poz. 388), wymeldował R. S. z pobytu stałego - z lokalu nr [...] przy ul. [...] w G.

W uzasadnieniu organ wskazał, że z wnioskiem o wymeldowanie wystąpił B. B. podając, że R. S. nie mieszka w przedmiotowym lokalu od chwili dokonania w nim zameldowania. Ustalono, że matka wymienionego dysponuje w lokalu pokojem, w którym przechowuje swoje rzeczy. R. S. nie przebywa jednak w tym lokalu i nie przychodzi do niego. Lokal nie stanowi jego centrum życiowego.

Sporny lokal jest przedmiotem współwłasności E. B., S. B., B. B. oraz G. B.

Odwołanie od ww. decyzji wniósł R. S., wskazując na jej krzywdzący charakter. Zarzucił organowi błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy dotyczącego dobrowolności i trwałości opuszczenia miejsca pobytu stałego. Zdaniem odwołującego się organ pierwszej instancji bezpodstawnie odstąpił od jego przesłuchania, nie uwzględnił również wniosku o przesunięcie terminu zapoznania się przez skarżącego z aktami sprawy. Organ ten w sposób rażący naruszył prawo osoby niepełnosprawnej do uczestniczenia w postepowaniu administracyjnym.

Wojewoda decyzją z dnia 4 grudnia 2015 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 35 ustawy o ewidencji ludności, uchylił w całości decyzję organu I instancji i orzekł o odmowie wymeldowania R. S. z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. [...] w G.Organ odwoławczy wyjaśnił, że w sprawie należało ustalić, czy R. S. mieszka w miejscu pobytu stałego, czy opuścił je w sposób dobrowolny i trwały. Opuszczeniem miejsca pobytu stałego jest bowiem nie tylko fizyczne nieprzebywanie, ale zamiar opuszczenia danego lokalu, z jednoczesnym zerwaniem wszelkich związków z lokalem dotychczasowym i założeniem w nowym miejscu ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów. W przypadku opuszczenia miejsca pobytu należy pojmować nie tylko wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. O opuszczeniu lokalu może być mowa dopiero wtedy, gdy całokształt zachowań zameldowanego będzie wskazywał na to, że dany lokal przestał być miejscem koncentracji jego interesów życiowych.Z tego też wynika, że sam fakt przejściowej nieobecności, czy też występowanie nawet dłuższych okresów fizycznej nieobecności w miejscu pobytu stałego, nie upoważniają do bezspornego stwierdzenia, że osoba zameldowana opuściła je.