Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. VI SA/Wa 425/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędziowie Sędzia WSA Jakub Linkowski Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Protokolant st. ref. Katarzyna Zielińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi M. N. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji syndyka oddala skargę w całości

Uzasadnienie

M. N. (dalej także "Skarżący") wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...], który utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] października 2014 r. w przedmiocie cofnięcia mu licencji syndyka.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowił art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) - dalej jako "k.p.a.", a także art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r. ) o licencji syndyka (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 776).

Podstawę faktyczną stanowiły następujące ustalenia:

Pismem z 28 sierpnia 2014 r. zawiadomiono M. N. o wszczęciu z urzędu przez Ministra Sprawiedliwości postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia licencji syndyka, z pouczeniem o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów. Podstawę wszczęcia postępowania stanowiła otrzymana przez Ministra Sprawiedliwości informacja z Sądu Rejonowego dla [...] w K. z [...] sierpnia 2014 r. o odwołaniu M. N. z funkcji syndyka w trzech toczących się przed tym Sądem postępowaniach upadłościowych.

Skarżący zapoznał się z aktami, a następnie w piśmie złożonym w dniu 15 września 2014 r. wniósł o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego, ewentualnie o jego zawieszenie do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia skargi na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] czerwca 2014 r. utrzymującą w mocy decyzję tego organu z dnia [...] maja 2014 r. w przedmiocie zawieszenia M. N. praw wynikających z licencji syndyka, wnosząc o przeprowadzenie dowodu z akt tego postępowania. Wskazywał, że odwołanie go z funkcji syndyka w sprawach [...] i [...] Sadu Rejonowego dla [...] w K. nastąpiło z naruszeniem przepisów postepowania cywilnego, a sądy odwoławcze, oddalając jego zażalenia niezasadnie powoływały się na fakt zawieszenia mu praw wynikających z licencji syndyka. Podniósł, że w drugiej ze spraw wykonał wszystkie czynności w celu zakończenia postępowania upadłościowego włącznie ze sporządzeniem ostatecznego, uzupełniającego planu podziału, a także złożeniem wniosku o zakończenie postępowania oraz złożył oświadczenie o rezygnacji z funkcji syndyka, którego sąd niezasadnie nie uwzględnił, dokonując odwołania go z powodu nienależytego wykonywania obowiązków. Jednocześnie wniósł o przeprowadzenie na powyższe okoliczności dowodu w postaci wyjaśnień syndyka z dnia 2 sierpnia 2013 r. złożonych w odpowiedzi na wezwanie, oświadczenia syndyka z dnia 2 sierpnia 2013 r. oraz zaświadczeń lekarza sądowego z dnia 25 czerwca 2013 r. i z dnia 10 czerwca 2014 r. Wnosił także o przeprowadzenie dowodów z zeznań wskazanych świadków na okoliczność posiadanych przez niego kwalifikacji, przyczyn rezygnacji i odwołania oraz braku podstaw do cofnięcia licencji. Wskazał, że postępowanie upadłościowe w sprawie [...] prowadzone było w oparciu o przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe (t.j. Dz. U. z 1991 r., Nl 118, poz. 512 ze zm.), a powierzenie mu w tym postępowaniu funkcji syndyka nastąpiło przed wejściem w życie ustawy o licencji syndyka. W tej sytuacji, w jego ocenie, odwołanie z funkcji na podstawie przepisów wymienionego rozporządzenia nie powinno mieć znaczenia przy stosowaniu art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o licencji syndyka. Ponadto wskazywał, że cofnięcie mu licencji przed prawomocnym ukończeniem postępowania w przedmiocie zawieszenia praw z niej wynikających, jak również postępowania karnego, rażąco naruszałoby też zasadę domniemania niewinności wyrażoną w Konstytucji RP oraz w kodeksie postępowania karnego.