Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 stycznia 2016 r., sygn. IV SA/Wa 1689/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędziowie sędzia WSA Anita Wielopolska-Fonfara, sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi O. K. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie rozpatrzenia wniosku jako oczywiście bezzasadny oddala skargę

Uzasadnienie

Rada do Spraw Uchodźców decyzją z dnia [...] marca 2015 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania O. K., ob. [...], na podstawie art. 34 ust.1 pkt 1, art. 19 ust. 1 pkt 1, art. 20 ust.1 pkt 1 i art. 89p ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzieleniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ( Dz. U. z 2012 r., poz. 680 ze zm.) i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] lutego 2015 r., [...], o rozpatrzeniu wniosku jako oczywiście bezzasadny, odmowie nadania statusu uchodźcy oraz odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podano, że O. K. we wniosku z dnia [...] stycznia 2015 r, o nadanie statusu uchodźcy jako powód ubiegania się o ochronę międzynarodową wskazał poddawanie go w miejscu zamieszkania przemocy psychicznej ( jest wytykany) z powodu bycia baptystą. Podał też, że nie zgadza się z polityką rządu [...] wysyłającego obywateli do walki z separatystami. Oświadczył, że nie uczestniczył w działaniach wojennych, nie należał do żadnych organizacji politycznych, społecznych, kulturalnych. Do Polski przyjechał w celu znalezienia pracy, chciałby sprowadzić żonę i córkę. W chwili składania wniosku przebywał w Polsce nielegalnie.

Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców na podstawie art. 34 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. uznał wniosek cudzoziemca za całkowicie niezasadny, stwierdzając, że nie powołał się on na obawę przed prześladowaniami z powodu rasy, religii, narodowości, przekonań politycznych lub przynależności do określonej grupy społecznej, czy też ryzyko doznania poważnej krzywdy. Organ I instancji odmówił wnioskodawcy nadania statusu uchodźcy, stwierdzając, że okoliczności podane we wniosku nie mają jakiegokolwiek związku z treścią art. 13 ust. 1 ustawy,, zatem nie uprawniają go do otrzymania statusu uchodźcy. Wnioskodawca w toku postępowania nie wykazał uzasadnionej obawy przed prześladowaniem, wobec tego zostały spełnione przesłanki z art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy do odmowy nadania mu statusu uchodźcy. Odmawiając udzielenia ochrony uzupełniające, organ I instancji stwierdził, że w przypadku powrotu cudzoziemca do kraju pochodzenia nie istnieje rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy w rozumieniu art. 15 pkt 1-3 ustawy, a po wyjeździe z kraju pochodzenia nie zaszły też okoliczności mogące być przyczyną prześladowań lub doznania poważnej krzywdy (art. 17 ust.1 ustawy) , wobec tego w oparciu o art. 20 ust.1 pkt 1 ustawy należało odmówić udzielenia mu ochrony uzupełniającej.