Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. V SA/Wa 4324/15

Wstrzymanie wykonania aktu

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Krawczak po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. sp. z o.o. z siedzibą we W. o wstrzymanie wykonania decyzji w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] września 2015 r. Nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji - UZASADNIENIE Skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie, którą nałożono na nią karę pieniężną za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry w wysokości 72.000 złotych. W skardze strona wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, argumentując w pierwszej kolejności, że zaskarżona decyzja jest nieprawidłowa z uwagi na niemożność stosowania przepisu będącego podstawą jej wydania wobec jednostek i podmiotów będących adresatami decyzji. W dalszej części uzasadnienia Skarżąca wskazała, że działalność w zakresie urządzania gier na automatach o niskich wygranych stanowi główne źródło dochodów spółki. Wobec tego brak udzielenia tymczasowej ochrony może spowodować niemożliwe do odwrócenia skutki w postaci nawet zaprzestania działalności gospodarczej. Zauważono, że sytuacja finansowa Spółki nie jest stabilna i nawet "nieznaczna" kara finansowa może doprowadzić do zachwiania jej kondycji w stopniu utrudniającym, a nawet uniemożliwiającym dalsze prowadzenie gospodarczej aktywności. Spółka podkreśliła, że na dzień 31 grudnia 2014 r. wypracowała zysk netto w wysokości 409.068,50 zł. Dokonując analizy sprawozdania finansowego sporządzonego na dzień 31 grudnia (Rachunek Zysków i Strat) strona skarżąca wskazała na znaczące koszty działalności operacyjnej przedsiębiorstwa, które wyniosły łącznie 43.316.921,87 zł, a na które składały się: koszty operacyjne w postaci odpisów amortyzacyjnych w wysokości 245.122,34 zł, zużycie materiałów i energii w wysokości 1.419.535,65 zł, koszty związane z usługami obcymi w wysokości 33.700.863,38 zł oraz podatki i opłaty, łącznie z wypłatami i składkami na ubezpieczenia społeczne i inne świadczeń. Ponadto wobec Spółki wszczętych zostało 427 postępowań w przedmiocie wymierzenia kar pieniężnych, które w ocenie Skarżącej zakończą się najprawdopodobniej wymierzeniem kar, których łączna przewidywana wysokość może opiewać na kwotę 5.124.000,00 zł, co stanowi trzynastokrotność rocznego zysku Spółki. Jednocześnie na podstawie już wydanych w stosunku do spółki decyzji organów II instancji jest ona zobowiązana do uiszczenia kar w łącznej wysokości 876.000 zł. Część z tych spraw znajduje się obecnie na etapie zaskarżenia do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Wszystkie powyżej wskazane argumenty stanowią zdaniem spółki o konieczności udzielenia ochrony tymczasowej w postaci wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Wysokość kar, które grożą Skarżącej, w połączeniu z okolicznością przystąpienia przez organy do ich egzekucji, uzasadnia przyjęcie, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, z upadłością spółki włącznie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Skarżąca Spółka uzasadniając swój wniosek podniosła, że w przypadku wykonania decyzji może dojść do utraty płynności finansowej Spółki i ostatecznie do jej upadłości. Dodatkowo wskazano, że Spółka ponosi duże koszty opiewające na łączną kwotę 43.316.921,87 zł, a wypracowany zysk netto nie stanowi o definitywnej prognozie finansowej przedsiębiorstwa. Na poparcie powołanych twierdzeń przedłożono rachunek zysków i strat za okres 29 sierpnia 2013 r. - 31 grudnia 2014 r., sprawozdanie na dzień 31 grudnia 2014 r. oraz wskazano na sygnatury spraw, w których wszczęto postępowania o wymierzenie stronie skarżącej kar pieniężnych. Oceniając wniosek skarżącej, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że w świetle ww. przepisu, wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie mogą uzasadniać podnoszone w skardze zarzuty wskazujące na wydanie decyzji z naruszeniem prawa. Podkreślenia bowiem wymaga, iż na etapie rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania aktu Sąd nie ma możliwości dokonania oceny zgodności z prawem decyzji wydanych w toku postępowania administracyjnego, a zatem niedopuszczalne jest wywodzenie konieczności uwzględnienia wniosku z przekonania o wadliwości danego rozstrzygnięcia. Stąd wskazywanie na brak jednolitego stanowiska w łonie Służby Celnej co do charakteru gier na urządzeniu oraz różną praktykę organu I instancji w zakresie uzależnienia wydania decyzji od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, czy też ocenę waloru dowodowego opinii biegłego nie może stanowić skutecznego argumentu w kwestii wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej w toku postępowania administracyjnego. Nie jest taką okolicznością również ewentualna konieczność zwrotu pobranych kar pieniężnych przez Skarb Państwa w przypadku uchylenia decyzji. W ocenie Sądu przedłożone przez stronę skarżącą dokumenty nie świadczą o utracie przez nią płynności finansowej. Z dołączonego do wniosku rachunku zysków i strat za okres 29 sierpnia 2013 r. - 31 grudnia 2014 r. wynika bowiem, że Spółka - pomimo twierdzeń o złej sytuacji ekonomicznej - w podanym okresie uzyskała przychód w kwocie 43.927.549,16 zł, zaś zysk w wysokości 604.750,73 zł. W tej sytuacji zarówno liczba wszczętych wobec Spółki postępowań, jak i wymierzone już Spółce kary pieniężne, nie uzasadniają wstrzymania wykonania decyzji. Spółka bowiem nie uprawdopodobniła jaką szkodę lub jakie konkretnie trudne do odwrócenia skutki może spowodować wyegzekwowanie od niej co najmniej 5 124.000,00 zł z tytułu nałożonych kar pieniężnych. Sam fakt, że kwota ta przekracza roczny zysk Spółki - który osiągnęła w 2014 r. - bez wykazania, jaka jest jej aktualna sytuacja finansowa, poza wskazanymi wyżej dokumentami, nie może przesądzać i nie przesądza o zdolnościach płatniczych Spółki, które pozostają w sprawie niewyjaśnione. Nie wiadomo zatem, czy istnienie wskazanego zobowiązania może spowodować niewypłacalność i konieczność likwidacji Spółki, tym bardziej że skarżąca zamknęła przecież 2014 rok dodatnim wynikiem finansowym i nie nadmieniła, by utraciła płynność finansową i wciąż prowadzi dochodową działalność gospodarczą (por. postanowienie NSA z dnia 8 lipca 2015 r., sygn. akt I GZ 397/15). Podkreślić należy, iż zweryfikowanie przez Sąd tego, czy wykonanie decyzji odbędzie się z uszczerbkiem dla majątku skarżącej, prowadząc do powstania znacznej szkody, bądź powodując trudne do odwrócenia skutki musi się odbywać z uwzględnieniem szczegółowych informacji o jej rzeczywistej i aktualnej sytuacji finansowej np. poprzez podanie wysokości środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych, kwotach posiadanych ewentualnych wierzytelności, itp. Natomiast strona wnioskująca o zastosowanie ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym przedstawiła dokumenty które uniemożliwiają ocenę, czy wykonanie zaskarżonej decyzji - nawet w kontekście wysokości potencjalnie grożących spółce innych kar pieniężnych - może prowadzić do wyrządzenia jej znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Powyższe okoliczności sprawiają, że nie jest możliwe pozytywne rozpatrzenie wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji, albowiem przedstawione przez stronę skarżącą materiały są zbyt skąpe dla dokonania całościowej i jednoznacznej oceny sytuacji materialnej spółki. Dodatkowo zauważyć należy, że rozpoznając niniejszy wniosek Sąd nie był związany rozstrzygnięciami wydanymi przez inne sądy administracyjne w tożsamych przedmiotowo sprawach. Reasumując stwierdzić należy, że Skarżąca nie uprawdopodobniła w sposób wystarczający zaistnienia przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. wystąpienia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Mając powyższe na względzie Sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.