Wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. I SA/Wa 1141/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędziowie WSA Emilia Lewandowska (spr.) WSA Bożena Marciniak Protokolant starszy referent Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę

Uzasadnienie

Minister Skarbu Państwa, decyzją z [...] kwietnia 2015 r., nr [...], uchylił decyzję Wojewody [...] z [...] marca 2015 r. nr [...] odmawiającą prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. C. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w M. przy ul. [...], woj. [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji. Decyzją tą Minister Skarbu Państwa uchylił również postanowienie Wojewody [...] z [...] listopada 2014 r., którym odmówiono zawieszenia postępowania oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Z uzasadnienia decyzji wynika, że postępowanie o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości przez J. C. zostało wszczęte wnioskiem z [...] grudnia 1989 r. złożonym przez L. C. Organ I instancji odmówił spadkobiercom J. C. prawa do rekompensaty gdyż strony postępowania nie wywiązały się z zobowiązania sporządzenia operatu szacunkowego, wobec czego organ wojewódzki nie mógł określić wartości przysługującej rekompensaty. W ocenie Ministra Skarbu Państwa, w związku z brakiem innych wiarygodnych dowodów, w parciu o zaświadczenie P.U.R. z [...] marca 1947 r. należało przyjąć, że J. C. pozostawił w M. przy ul. [...] nieruchomość o pow. [...] m2, budynek mieszkalny oraz zabudowania gospodarcze. W ocenie Ministra organ I instancji błędnie uznał, że J. C. pozostawił przy ul. [...] mienie o pow. [...] m2, a więc tak jak wskazują na to dokumenty archiwalne, zaś pozostała nieruchomość obejmował powierzchnię stanowiącą różnicę powierzchni wskazanej w orzeczeniu P.U.R. oraz tej wynikającej z dokumentów pozyskanych z archiwum litewskiego. Nieuzasadnione więc, w ocenie Ministra Skarbu Państwa, było prowadzenie odrębnych postępowań i w konsekwencji nie było podstaw do wzywania stron postępowania do przestawiania dwóch operatów szacunkowych.