Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. II SA/Ol 959/15

Dnia 10 grudnia 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) Sędziowie sędzia WSA Adam Matuszak sędzia WSA Beata Jezielska Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 roku sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na uchwałę Rady Gminy Stawiguda z dnia 21 listopada 2013 roku nr XXXI/246/2013 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność § 4 pkt 3 uchwały Rady Gminy Stawiguda z dnia 21 listopada 2013 roku nr XXXI/246/2013 w sprawie częściowej zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części obrębu Bartąg, gmina Stawiguda.

Uzasadnienie

Uchwałą nr XXXI/246/2013 z dnia 21 listopada 2013 r., Rada Gminy Stawiguda uchwaliła częściową zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części obrębu Bartąg, gmina Stawiguda.

W skardze, złożonej na tę uchwałę do tut. Sądu, Wojewoda Warmińsko-Mazurski wniósł o stwierdzenie jej nieważności w części dotyczącej § 4 pkt 3 uchwały.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że w kwestionowanym przepisie Rada zdefiniowała pojęcie "intensywność zabudowy", wskazując, że należy przez to rozumieć wskaźnik wyrażony stosunkiem sumy powierzchni zabudowy wszystkich budynków zlokalizowanych na działce budowlanej lub na terenie jednej jednostki mieszkaniowej do powierzchni tej działki lub jednostki mieszkaniowej. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199 z późn. zm.), zwanej w dalszej części uzasadnienia u.p.z.p., intensywność zabudowy stanowi "wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej". Wojewoda wywiódł, że powierzchni całkowitej zabudowy nie może być rozumiana jako całkowita, tj. łączna (= zsumowana), powierzchnia zabudowy wszystkich obiektów budowlanych usytuowanych na działce budowlanej. Należy bowiem mieć na względzie kontekst pojęciowy, z wydanymi jednocześnie przepisami § 1 pkt 2 i § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), które odnoszą się wyłącznie do sytuacji braku planu. Rozporządzenie to określa m.in. sposób ustalania w decyzji o warunkach zabudowy wymagań, dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w tym wymagania dotyczące ustalania: linii zabudowy; wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu; szerokości elewacji frontowej; wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki; geometrii dachu (kąta nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych). Dotyczy to zatem sytuacji całkowicie odmiennej od określonej przez ustawodawcę dla procesu sporządzania projektu planu miejscowego i określania obligatoryjnej zawartości miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w tym m.in. uregulowania w art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym maksymalnej