Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. III SA/Gd 711/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Sędziowie Sędzia NSA Anna Orłowska (spr.), Sędzia WSA Alina Dominiak, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Januszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 r. spraw ze skarg M. K. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 czerwca 2015 r. nr[...]; nr[...]; nr [...] w przedmiocie nienależnie pobranych świadczeń pielęgnacyjnych i pomocy finansowej uchyla zaskarżone decyzje i poprzedzające je decyzje Burmistrza z dnia 25 lutego 2015 r. o numerach:[...]; [...];[...].

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 10 czerwca 2015 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Burmistrza [...] z dnia 25 lutego 2015 r. nr [...] uznającą, że pobrane przez M. K. w okresie od 1 czerwca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad córką M. K. w kwocie 4.240 zł jest świadczeniem nienależnie pobranym.

W uzasadnieniu wydanej decyzji organ odwoławczy wskazał, że na mocy decyzji z dnia 21 listopada 2011 r. oraz decyzji z dnia 27 czerwca 2013 r. M. K. przyznano świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad niepełnosprawną córką na okres od 1 listopada 2011 r. do 30 listopada 2014 r. W trakcie pobierania świadczenia w okresie od 1 czerwca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. M. K. był zatrudniony na podstawie umowy zlecenia w firmie [...] z miesięcznym wynagrodzeniem 200 złotych netto za wykonywanie drobnych napraw konserwatorskich. Ponieważ zgodnie z art. 3 pkt 22 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych zawarcie umowy zlecenia jest podjęciem zatrudnienia, w ocenie organu M. K. z dniem 1 czerwca 2013 r. utracił prawo do świadczenia pielęgnacyjnego.

Organ odwoławczy uznając prawidłowość decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji powołał się przy tym na art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, zgodnie z którym za nienależnie pobrane świadczenie rodzinne uważa się świadczenie wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń rodzinnych albo wstrzymanie wypłaty świadczeń rodzinnych w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca te świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania.