Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. V SA/Wa 3614/15

Gry losowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA Irena Jakubiec-Kudiura po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi G. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry postanawia: - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. UZASADNIENIE W treści skargi skarżący reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Uzasadnienie wniosku wskazuje na realne niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody i spowodowania niemożliwych do odwrócenia skutków związanych z wykonaniem decyzji, które dotkną nie tylko skarżącego, lecz także jego dwie córki. Wnioskodawca zaznaczył, że starsza córka pomimo 21 lat nie pracuje i nie uczy się z powodu problemów zdrowotnych. Druga, 3-letnia córka, została porzucona przez matkę i również pozostaje na wyłącznym utrzymaniu skarżącego. Skarżący zwrócił uwagę, że w stosunku do niego toczy się większa ilość postępowań dotyczących wymierzenia kar pieniężnych za urządzanie gry na automatach poza kasynem gry. Wykonanie tych decyzji spowoduje, że utraci on płynność finansową, popadnie w długi i będzie zmuszony do zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej. W takiej sytuacji, nawet uwzględnienie skargi nie naprawi już sytuacji jego i jego dzieci, które do tego czasu będą pozostawać w niedostatku. Do wniosku skarżący dołączył oświadczenia swojej matki oraz byłej żony potwierdzające przekazywanie przez skarżącego na rzecz utrzymania córek kwoty 2.500 zł miesięcznie.. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl § 3 ww. przepisu, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wystąpienia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Wydając orzeczenie w omawianym przedmiocie Sąd powinien swoje rozstrzygnięcie oprzeć zarówno o ocenę wniosku skarżącego, jak i materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w aspekcie wystąpienia bądź też nie wystąpienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu wskazanych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Jednakże wykazanie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa na stronie skarżącej (por. np. post. NSA: z dnia 22 listopada 2004 r., sygn. akt FZ 474/04; z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt II OZ 975/09; z dnia 25 sierpnia 2011 r., sygn. akt II OZ 692/11; z dnia 8 kwietnia 2012 r., sygn. akt II GZ 132/12; z dnia 31 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 1651/13 dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). W przedmiotowej sprawie podane przez stronę skarżącą twierdzenia odnośnie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji powinny odwoływać się do materiałów źródłowych obrazujących jej sytuację materialną, każda bowiem decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym (post. NSA z dnia 28 stycznia 2011 r. II GSK 49/11 dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 29 maja 2009 r., I FZ 148/09 (dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl), w którym stwierdził, że uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń lub okoliczności, jednakże w taki sposób, aby sąd miał możliwość dokonania kontroli ich prawdziwości. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie, strona skarżąca choć zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie wykazała, że wykonanie zaskarżonej decyzji mogłoby wyrządzić jej znaczną szkodę lub spowodować trudne do odwrócenia skutki, ponieważ wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji zawarty w skardze, nie został dostatecznie uzasadniony. Pełnomocnik jedynie ogólnikowo stwierdził, że w przedmiotowej sprawie istnieje wysokie ryzyko utraty płynności finansowej przez skarżącego oraz wyrządzenia znacznej i nieodwracalnej szkody na skutek ewentualnego wykonania zaskarżonej decyzji. Nie podano jednak żadnych danych wskazujących na wysokość dochodów osiąganych przez skarżącego. Nie przedstawiono też żadnych innych dokumentów obrazujących sytuację finansową strony (np. stanu pozostających do jej dyspozycji zasobów pieniężnych). Nie ma zatem możliwości stwierdzenia - nawet przy uwzględnieniu, że skarżący łoży na utrzymanie córek kwotę 2.500 zł miesięcznie - czy w istocie zachodzi niebezpieczeństwo trudnych do odwrócenia skutków w związku z wydaniem zaskarżonej decyzji. Jak już wcześniej wspomniano, wnioskodawca powinien uprawdopodobnić zaistnienie przesłanek wstrzymania wykonania aktu lub czynności. Użyte do opisu przesłanek pojęcia nieostre, tj. niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, wymagają skonkretyzowania w postaci argumentacji wnioskodawcy, a gdy okaże się to konieczne, zobrazowania opisanej we wniosku sytuacji za pomocą odpowiednich dokumentów. Zatem w celu wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków strona ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających stwierdzić, że wstrzymanie decyzji jest zasadne. Twierdzenia te powinny być co najmniej uprawdopodobnione. O ile dana okoliczność z natury swojej może być udokumentowana, to należy przedłożyć stosowne dokumenty (por. post. NSA z 6 września 2013 r., sygn. akt II FZ 684/13 (dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). Dodatkowo należy zauważyć, iż rodzaj obowiązku nałożony na skarżącego, tj. zapłata kary pieniężnej nie wywołuje stanu, który byłby nieodwracalny, skoro chodzi o świadczenie pieniężne, których spełnienie z natury rzeczy jest odwracalne (por. post. NSA z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt II GZ 80/09 dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). W sytuacji ewentualnego uwzględnienia skargi istnieje oczywista możliwość zwrotu skarżącej kwoty pieniężnej orzeczonej w skarżonej decyzji. Reasumując, w ocenie Sądu, strona skarżąca nie wykazała zaistnienia okoliczności, które mogłyby spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody czy spowodowania trudnych do przezwyciężenia skutków. Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji postanowienia.