Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2015 r., sygn. III SA/Wa 189/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, sędzia WSA Elżbieta Olechniewicz, Protokolant starszy referent Karol Kodym, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2015 r. sprawy ze skargi E. z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz E. z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki kwotę 40 969 zł (słownie: czterdzieści tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] listopada 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. po rozpoznaniu odwołania wniesionego przez E. z siedzibą w S. (zwany dalej: "Funduszem", lub "Skarżącym") utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. z [...] sierpnia 2014 r., odmawiającą stwierdzenia nadpłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w kwocie 3 375 276 zł, pobranego z tytułu dywidendy wypłaconej w dniu 7 lipca 2011 r. przez T. S.A.

Z motywów zaskarżonej decyzji wynika, że Fundusz 9 maja 2014 r. wystąpił o stwierdzenie ww. nadpłaty i zwrot na rachunek bankowy, wskazując, że jest amerykańskim funduszem inwestycyjnym, posiadającym osobowość prawną, którego celem działalności jest pomnażanie środków zgromadzonych przez jego uczestników, m.in. przez inwestycje portfelowe w papiery wartościowe spółek kapitałowych, a Polska jest jednym z rynków, na których lokuje środki pieniężne. W 2011 r. w związku z posiadaniem udziałów w T. S.A. otrzymał dywidendy, od których pobrano podatek u źródła.

Zdaniem Funduszu, na mocy art. 63 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE seria C z 2008r. Nr 115, poz. 47, ze zm., zwanego dalej: "TFUE"), dawniej odpowiednio art. 56 ust. 1 Traktatu z 25 marca 1957 r. ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U. z 2004 r., Nr 90, poz. 864/2; zwanego dalej: "TWE") i wynikającej z nich zasady swobody przepływu kapitału, która ma zastosowanie do przepływów pomiędzy państwami członkowskimi, jak i między państwami członkowskimi i państwami trzecimi (w tym Stanami Zjednoczonymi), należy uznać, że pobranie ww. podatku stanowi dyskryminację w stosunku do funduszy działających na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 ze zm., zwana dalej: "u.f.i"). Dyskryminacja to koniunkcyjny splot trzech głównych okoliczności: 1) porównywalność podmiotów, których dotyczy dana norma prawna; 2) porównywalność sytuacji, w której znajdują się te podmioty oraz 3) wystąpienie różnicy w traktowaniu tych podmiotów wynikającej z przepisów prawa krajowego. Przyjęte przez polskiego ustawodawcę rozróżnienie sytuacji prawnej funduszy ma charakter arbitralny, ponieważ zwolnieniem objęto wyłącznie fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów u.f.i., wyłączając ze zwolnienia wszelkie pozostałe. Jest to zatem jawna dyskryminacja a zwolnienie opiera się wyłącznie na kryterium siedziby. Fundusz wskazał też na podmiotowy charakter zwolnienia z art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.; dalej zwana: "u.p.d.o.p.") - funduszy polskich - maksymalnie szeroki - gdy brak jest przesłanek, które mogłyby uzasadniać odmienne traktowanie różnych grup funduszy. Skoro zwolnione są wszelkie dochody funduszy z siedzibą w Polsce, a nie są zwolnione dochody funduszy amerykańskich - regulacja ta nie służy celom nadrzędnym. Fundusz powołał się też na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej zwany: "TSUE") m.in. w sprawach: C-436/08 i C-437/08, C-540/07 i C-342/11. Zdaniem Funduszu, skoro u.p.d.p. przez nierówne traktowanie funduszy inwestycyjnych z państw trzecich narusza zasadę swobody przepływu kapitału, może on powołać się bezpośrednio na przepis unijny, a na organach podatkowych ciąży obowiązek odstąpienia od stosowania polskich przepisów naruszających prawo unijne (art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p.) i zastosowania w ich miejsce art. 63 ust. 1 TFUE.