Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 listopada 2015 r., sygn. II SA/Gl 642/15

1. pominięcie przez organ odwoławczy przepisów, które utraciły moc obowiazującą nie stanowi naruszenia art. 139 k.p.a., a decyzja odmowna nie stanowi w takim przypadku rozstrzygnięcia na niekorzyść strony odwołującej się. Pogorszenie sytuacji prawnej strony odwołującej się i naruszenie art. 139 k.p.a. może nastąpić wówczas, gdy orzeczenie organu odwoławczego pogarsza sytuacje prawną odwołującego w zakresie tego samego stosunku prawnego (tej samej podstawy orzekania), który został ukształtowany decyzją organu I instancji. Zmiana stanu prawnego, pozbawiona regulacji intertemporalnej, zmienia podstawę orzekania. Przepis art. 139 k.p.a. nie może być uznany za źródło normy intertemporalnej, zgodnei z którą nawet przy zmianie stanu prawnego na etapie odwołania, do rozstrzygania sprawy przez organ odwoławczy nadal mogłyby mieć zastosownaie przepisy dotychczaswe, mimo uznania ich przez TK za niezgodne z Konstytucją.

2. oprocentowanie rozłożonej na raty należności z tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności jest ustawową zasadą wynikajacą z art. 4 ust. 4 ustawy z 29 lipca 2005 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 83), wysokość oprocentowania może natomiast być różna, w zależności od przyjętej stopy procentowej. Gdy nie wynika ona z ustawy, podlega określeniu w decyjzi o przekształceniu, ustawa nie daje bowiem podstaw do odrębnego orzekania o rozłożeniu na raty i określania wysokości odsetek.

3. ustawa z 29 lipca 2005 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 83) w art. 4 ust. 6 przewiduje zabezpieczenie wierzytelności z tytułu opłat hipoteką przymusową, a podstawą jej wpisu jest decyzja o przekształceniu. Przy takiej regulacji koniecznym elementem decyzji o przekształceniu musi bć określenie sumy pieniężnej zabezpieczającej wierzytelność przyszłą, to rozstrzygnięcie decyzji jest bowiem podstawą wpisu hipoteki o określonej wysokości, nie ma możliwości odrębnego określania wysokości hipoteki, niż w decyzji o jakiej mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.